Aardbeving

Toch interessant: nu we hier in Wellington voor de eerste keer een echte zware aardbeving hebben, wordt er in de Nederlandse en Vlaamse pers niets over gemeld. De vorige keren haalden we wel het nieuws, maar was het minder heftig. Gelukkig zijn er deze keer ook geen gewonden gevallen, enkel hier en daar wat schade aan gebouwen (we hebben het idee dat hier ook de verf binnen in huis hier en daar wat nieuwe scheurtjes heeft gekregen).

Nog 1 weekje hard werken (ja, dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje) en dan kunnen we lekker op vakantie, we kijken er naar uit!

Huisje, boompje en een tui*

De voorbije weken was de lente ver te zoeken, het was meer herfst dan lente. Blijkbaar zijn oktober en november de maanden waarin de wind het ergst is, en dat was te merken. Het voorbije weekend was het eindelijk droog, niet al te winderig en niet mistig, dus een ideale dag om eindelijk de route naar de Belmont Trig te nemen. Dat is een track op 10 minuten wandelen van onze voordeur en eentje die al een hele tijd op het to do lijstje stond.
Het bleek best een pittig stukje wandelen te zijn, we moesten een stuk of 6 keer de rivier door en een flink stuk stijgen, maar op de top van de heuvel werden we beloond met een prachtig 360 graden panoramisch uitzicht over Wellington, de Hutt Valley en Porirua. En toevallig waren er net op dat moment ook andere wandelaars, dus hebben we de foto om te bewijzen dat we de Trig hebben gehaald :)

De wandeling was ook een aangename verandering van het zondagse patroon dat we de voorbije maanden hadden geadopteerd, namelijk van 11 uur 's ochtends tot 3 uur 's middags zoveel mogelijk open homes bezoeken. Hoewel we het best naar onze zin hebben in onze huurwoning, zijn er toch een aantal dingen waar we niet zo blij mee zijn. Meest belangrijke is dat we niet zomaar dingen kunnen veranderen, daar zou de huisbaas waarschijnlijk niet mee kunnen lachen.

De afgelopen maanden hebben we in totaal wel zo'n stuk of 40 huizen gezien, en altijd was er wel wat mis (en als het helemaal perfect was, lag de vraagprijs buiten ons budget). Dus toen we 1,5 week eindelijk een huis vonden dat aan alle onze eisen voldeed, hebben we meteen een bod gedaan, dat gelukkig ook werd geaccepteerd. Toen begon het hele circus pas (met advocaten van beide partijen, een hele vlotte man van de bank, een builder's report,...); de voorbije weken waren best wel stressvol te noemen. Maar gisteren hebben we de knoop doorgehakt en zijn we "unconditional" gegaan, dus eind januari kunnen we er intrekken!

Het huis staat in Normandale, de wijk naast Maungaraki (waar we nu wonen), dus we zijn er zeker van dat het een goede buurt is. Ons fantastische uitzicht op de baai gaan we inruilen voor een uitzicht op onze flinke achtertuin (de sectie is meer dan 1000 m2 groot) en we gaan veel meer ruimte hebben om buiten te zitten en te BBQ-en (en dat is echt alles wat een kiwi nodig heeft in het leven).

Vooraleer we verhuizen, staat er eerst nog vakantie op het programma: we trekken voor 3 weken naar het Zuideiland, om daar Kerst te vieren op het strand, tussen de pinguins en de zeeleeuwen :)

* de tui uit de titel is een vogel die je nu in de lente de hele dag door hoort fluiten, een soort van Nieuw-Zeelandse huismus eigenlijk (maar dan leuker)

Cape Palliser en de Melbourne Cup

Het voorbije weekend zijn we met een groep naar Cape Palliser gegaan, zo'n anderhalf uur rijden van Wellington vandaan. De vuurtoren daar behoort tot de top 10 flashiest lighthouses ter wereld volgens Lonely Planet. Nu ik hem zelf gezien heb, vind ik de toren zelf niet heel bijzonder, maar het landschap eromheen wel.
  
Cape Palliser staat ook bekend om z'n kolonie zeehonden, de Nieuw-Zeelandse fur seals om meer precies te zijn. Het is nu al de zoveelste keer dat we zeehonden in het wild hebben gezien, maar ik blijf het toch nog altijd bijzonder vinden - het zijn ook zulke aandoenlijke dieren, met hun grote ogen en hun "gemoedelijke" manier van doen (de ganse dag op een rots liggen zonnen, of zo lijkt het toch).

's Avonds hebben we als echte kiwi's gebarbecued, maar om eerlijk te zijn is er niet echt veel verschil tussen barbecuen als een echte kiwi of een echte Belg (of Nederlander): veel te veel vlees, een beperkte portie groenten en meer dan voldoende bier en wijn.

Afgelopen dinsdag heb ik kennis gemaakt met een bijzonder Nieuw-Zeelands ritueel. Die dag (de eerste dinsdag van november), wordt de Melbourne Cup gehouden. In Melbourne, jawel :) Het is een paardenrace die in totaal 3,5 minuut duurt, met 24 deelnemers van over de hele wereld (er zijn paarden uit Frankrijk die deelnemen). Maar het is niet zomaar een paardenrace, nee: bij ons op het werk werden in onze groep alleen (zo'n 100 mensen), minstens 7 verschillende "sweepstakes" georganiseerd. Iedereen legt eenzelfde bedrag in (2 dollar) en trekt de naam van een paard. Als het paard als 1ste, 2de of 3de eindigt, hoor je tot de winnaars, maar ook voor het paard dat het laatst over de streep komt, is er nog een geldbedrag voorzien. En ja hoor, ik had de naam van het verliezende paard; dus de eerste keer dat ik gok op de paardenrace, val ik meteen in de prijzen :)

Vanavond is het niet enkel de vooravond van J1's verjaardag, maar ook Guy Fawkes night en dat wordt ook in Wellington gevierd. Er wordt een vuurwerk georganiseerd om 9 uur vanavond, hopelijk waait het niet helemaal weg en kunnen we er vanop onze heuvel ook nog wat van zien.

The world's largest, fattest, least able-to-fly parrot

Sirocco, de kakapo
(foto Travel with a Challenge)

Afgelopen zaterdag zijn K. en ik naar Zealandia geweest, een natuurreservaat vlak bij Wellington, om daar een bijzondere gast te bewonderen: Sirocco.

Sirocco is een kakapo, een Nieuwzeelandse inheemse papegaaiensoort, zoals ook de kaka en de kea Nieuwzeelandse papegaaiensoorten zijn. Maar de kakapo is uniek, om meerdere redenen: hij is bijzonder groot (een mannetje kan 4 kilo wegen), een nachtdier, en het is de enige papegaaiensoort die niet kan vliegen. De vogel is ook extreem zeldzaam: er zijn er momenteel nog zo'n 120 in leven (tegen enkele honderdduizenden een paar eeuwen terug).

In Nieuw-Zeeland kwamen tot voor kort geen zoogdieren voor, en dat is de reden dat veel vogelsoorten hier niet meer kunnen vliegen: er was niets om voor te vluchten. Echter, met de komst van de mens - en vooral de dieren die de mens meebracht, zoals honden, katten, wezels, possums, ratten, enz. - hebben deze dieren het bijzonder moeilijk en staan op het randje van uitsterven. De kakapo kan niet alleen niet vliegen, hij heeft nauwelijks een vluchtinstinct en blijft wanneer hij bedreigd wordt vaak gewoon verward zitten om te kijken wat er gebeurt. Douglas Adams zei het volgende erover:

The kakapo is a bird out of time. If you look one in its large, round, greeny-brown face, it has a look of serenely innocent incomprehension that makes you want to hug it and tell it that everything will be all right, though you know that it probably will not be.

--Douglas Adams (Last Chance to See)

Sirocco is een mannetjeskakapo die, toen hij drie weken oud was, ziek werd en bij zijn moeder weggehaald moest worden. Hij is met de hand grootgebracht en is hierdoor "imprinted" op mensen, m.a.w. hij denkt dat hij een mens is en moet van andere kakapo niets hebben. Hoewel niet tam is hij zeer gewend aan mensen, en hij fungeert dan ook als ambassadeur van het Kakapo Recovery Programme, een ambitieus initiatief om deze unieke dieren voor uitsterven te behoeden. In zijn rol van ambassadeur was hij dus op bezoek in Wellington, en zijn wij een kijkje gaan nemen.

Sirocco op een stokje, aan de nootjes
(klik voor grotere foto)

Ik was er niet op voorbereid hoe ontzettend schattig dit dier is. Het heeft een wat bolle kop met zwarte kraaloogjes, is dik en donzig (met een prachtig groen verenkleed overigens), heeft koddig grote poten en een aandoenlijk bedaarde manier van bewegen. Sirocco eet graag nootjes uit de hand van zijn verzorgster en is gek op bezoek (vooral kinderen schijnt hij geweldig interessant te vinden). 

Wat kan ik er verder van zeggen? Los van dat het een prachtig dier is, was het ontroerend om met zo'n vertegenwoordiger van een bijna uitgestorven soort kennis te maken. Er zijn er nog maar 120. Honderd en een beetje.

Het goede nieuws is dat het begin van herstel gemaakt is. De absolute dip was een twintigtal jaar geleden toen de populatie afgenomen was tot een dikke 40 (met slechts een tiental vrouwtjes). Dierenbeschermers hebben toen alle registers opengegooid om dit dier te redden: een volledig eiland is uitgekamd, alle ratten, katten, wezels, etc. erop zijn uitgeroeid, en de laatste nog in het wild levende exemplaren van de kakapo zijn opgespoord en op het eiland uitgezet, en worden nog altijd intensief in de gaten gehouden. De strijd voor het behoud is nog niet gestreden, maar er is nu in ieder geval een kans dat deze fantastische beesten niet uiteindelijk de weg van de dodo opgaan.

There and back again

Mt. Taranaki vanuit de
slaapkamer van onze B&B
(click to enlarge)

Afgelopen weekend zijn K. en ik er een paar dagen tussenuit geknepen. We zijn naar Taranaki gegaan, een streek in het westen van het Noordeiland. Taranaki is met name bekend vanwege Mount Taranaki. Deze slapende vulkaan van ruim 2500 meter hoog domineert de verder vrij vlakke streek en lijkt rechtstreeks uit een sprookjesboek gekopieerd: bijna perfect symmetrisch ziet hij er precies uit als wat iedere kleuter op papier zet als je vraagt: "teken een berg". Inclusief de in poedersuiker (pardon, sneeuw) gedoopte top.

De eerste dag hebben we echter niet veel van de berg gezien: het was zodanig bewolkt en regenachtig dat het moeilijk te geloven was dat er werkelijk een berg was. Perfect weer om onderuitgezakt in de lounge van de B&B een glas lokale wijn te drinken en wat van de rugby mee te pakken (mocht je het nog niet weten, het WK rugby is op dit moment aan de gang in Nieuw-Zeeland, het hele land staat op zijn kop).

"Come quick, the summit's visible!"

De volgende dag begon net zo regenachtig en guur, maar we lieten ons niet uit veld slaan en zijn naar Egmont National Park gereden (dit is het natuurreservaat rondom de berg). Daar aangekomen bleek er nog altijd sneeuw te liggen (we zaten op zo'n 1000 meter hoogte), maar we zijn toch dapper een wandeling gaan doen. Het bleek moeilijker begaanbaar dan gedacht - flink klimmen en dalen, veel sneeuw en modder. Ik had mijn kisten aan, dus geen probleem, K. heeft wel wat natte sokken opgelopen - maar dat mocht de pret niet drukken, het uitzicht was  ontzettend de moeite waard, vooral omdat in de loop van de dag langzamerhand de berg zich begon te vertonen. Het leukste moment vond ik zelf toen we nadien in het visitor centre een koffie aan het drinken waren en de koffiedame ineens enthousiast riep: "kom vlug kijken, je kunt nu de top zien!" Toch mooi dat je daar een vaste kracht bent en nog altijd blij kan worden van het uitzicht.

Te Rewa Rewa Bridge met Mt. Taranaki op
de achtergrond
(click to enlarge)

Na ons avontuur op de berg zijn richting New Plymouth gereden, de grootste plaats in Taranaki. Hier zijn we een stukje van de Coastal Walk gaan wandelen, oftewel langs de kust gekuierd, terwijl het weer steeds beter werd. Onderweg kwamen we een nogal fancy hangbrug tegen, de Te Rewa Rewa brug, die (met opzet?) zo gebouwd is dat je vanaf de ene oever perfect de berg kan zien, omkaderd door de brug. Ondertussen was het weer zo mooi dat we er een mooi kiekje van hebben kunnen maken - mocht je je afvragen wie er op de brug lopen, die mensen op de achtergrond waren kennelijk lid van het Amerikaanse nationale rugbyteam, die hadden de dag tevoren in New Plymouth tegen Rusland gespeeld. De mensen met schop op de voorgrond zijn random wandelaars.

Al met al waren we nu zodanig bekaf van al dat gewandel dat we teruggstrompeld zijn naar het centrum en daar geestelijke versterking (ook wel gekend als lunch) hebben gezocht in een bar. Beste bier & tapas ooit.

Night lights in Pukekura Park
(click to enlarge)

Die avond zijn we in New Plymouth het Pukekura Park gaan bezoeken. Hier was een "festival of lights", wat inhield dat er overal in het park gekleurde lichten hingen. Mooi gezicht, hoewel naar mijn smaak een tikje te 'Efteling'. 

De officiele New Plymouth Rugby World Cup fan zone was ingericht in het historisch museum van de stad. Er was een bar (Heineken, helaas) en een aantal grote schermen, en in het algemeen was de sfeer relaxed, dus hier hebben we nog wat rondgehangen en naar Ierland-Australie gekeken (spannende wedstrijd, de Ieren wonnen uiteindelijk verdiend, helaas wel zonder een try te scoren).

De laatste dag zijn we na een uitgebreid ontbijt (spek, eieren, tomaten, hash browns, de hele rimram) uitgechecked en zijn we teruggereden richting Welly. Op de terugweg zijn we in Hawera nog gestopt om daar het Tawhiti Museum te bezoeken, wat een heel aardig museum is over de historie van de streek, inclusief de oorlogen tussen Maori en kolonisten (en Maori onderling), maar ook over hoe de vroege kolonisten begonnen met niets en met hard werk er wat van gemaakt hebben. Het doet je opnieuw beseffen hoe jong dit land is, pas rond 1870 waren de oorlogen tussen Maori en de regering min of meer gedaan. Na nog een stop onderweg voor de lunch zijn we weer terug thuis aangeland, om de maandag met frisse moed (ahem) weer aan het werk te gaan.

Mocht je meer foto's willen zien van deze trip: als je op mijn foto-stream (rechtsboven) klikt vind je een aantal nieuwe foto's op Picasa.

Kaitatari Umanga Matua

Het is weer even geleden dat we wat van ons hebben laten horen. We hebben de uitzonderlijke winter overleefd, maar we hebben wel een maandagavond 1 uur zonder elektriciteit gezeten. Als je weet dat we hier enkel elektrische verwarmingstoestellen hebben, kan je je wel indenken dat het tegen het einde behoorlijk fris werd in huis. Een week later was het alweer prima weer en konden we in ons t-shirtje een prachtige maken wandeling in Eastbourne maken.

(Blogger doet vervelend met het uploaden van foto's - misschien kan ik later een fotootje plaatsen van het uitzicht op het Zuidereiland).

En vorig weekend was het ook mooi weer, dus zijn we naar de Wairarapa gereden, een streek vlakbij Wellington, waar je prachtige wandelingen kan maken. We hadden deze keer meer zin om lekker luxe te doen: we gingen naar een van de vele wijngaarden om de streek te proeven. Vynfields is de enige organische wijnmaker van Martinborough, maar belangrijker: ze hebben een hele mooie tuin waar je in alle rust van een wijnproeverij en lunch kan genieten. Zeker iets wat op de to do lijst komt voor iedereen die ons komt bezoeken.

Vandaag tenslotte ben ik gepromoveerd tot Kaitatari Umanga Matua, da's Maori voor Senior Business Analyst. Kwestie van ergens een blitz carriere maken ben ik dus lekker bezig: na exact 4 maanden een promotie, dat is niet slecht gedaan - al zeg ik het zelf. Mensen die willen weten waar ik me zoal mee bezig hou, kunnen een kijkje nemen op de igovt website. Het idee is om een soort van Nederlandse mijn.overheid.nl / Belgische mybelgium.be te implementeren. Enige nadeel is dat ze hier geen uniek nummer hebben om personen te identificeren: de privacywetgeving is hier nogal superstrikt, waardoor het verboden is voor overheidsinstellingen om dingen als IRD-numbers uit te wisselen. Ik voorspel dat ze dus nog een hele lange weg te gaan hebben eer ze een waterdicht online systeem hebben bedacht - dus ik ben niet bepaald bang om zonder werk te vallen ;)

Weeralarm

Vergeet de schuldencrisis, Syrie, het geweld in London,... want het sneeuwt in Wellington! De kranten staan er vol van (kijk hier en hier), mensen praten nergens anders over en ik mocht vandaag zelfs eerder naar huis rond de lunch. Ik heb even getwijfeld, maar het feit dat we echt bovenaan de heuvel wonen en het makkelijk een uur (bergop) wandelen zou zijn van het dichtst bijzijnde station, ben ik toch maar gegaan.
Het is niet dat er zulke dikke pakken sneeuw liggen, maar dat ze er hier werkelijk totaal niet op voorbereid zijn (in de krant spreken ze van eens in de 50 jaar). Dat betekent dus dat er geen zout gestrooid wordt, en op het moment dat al dat natte gedoe aanvriest op de weg, heb je als automobilist echt brute pech.

En uitgerekend vandaag heb ik mijn vast contract bij Inland Revenue getekend. Er verandert eigenlijk helemaal niets, behalve het feit dat als ze nu van me af willen, ze er meer moeite voor gaan moeten doen. Ik ben blij dat het allemaal zo goed gegaan is: na 4 maanden in Nieuw-Zeeland vond ik werk, en na nog eens 3 maanden heb ik de zekerheid van een vast contract. En wat er helemaal geweldig aan is, is het feit dat ik het ook interessant vind en het naar mijn zin heb.

Bijna 7 maanden in Nieuw-Zeeland

De tijd gaat snel voorbij: we zijn intussen al bijna 7 maanden in Nieuw-Zeeland. Voorbije maand heb ik in mijn allereerste verjaardag in de winter gevierd. We hadden wat vrienden uitgenodigd en Carcassone gespeeld, en iemand had zelfs een veganistische taart gebakken.



En we hebben ook ons best gedaan om 21 juli te vieren, met mosselen friet en een lekkere Leffe erbij :) De mosselen hier zijn wel wat anders dan de Zeelandse exemplaren; de Nieuw-Zeelandse mosselen zijn greenlip mussels en zijn ongeveer 3 keer zo groot dan degene die we in Vlaanderen eten.

Voorbije week was het hele land in de ban van de koudste dagen sinds het begin van de metingen. Dat betekent dat het maar liefst 4,4 graden Celsius was in Wellington! OK, ik moet wel toegeven dat de bekende wind chill factor het wel kouder deed aanvoelen, maar voor een Europeaan stelt de winter hier niet zo heel veel voor. Waar we wel aan moeten wennen, is dat als het buiten 4 graden is, het binnen 8 graden is wanneer we wakker worden. Borden en bestek zijn dan ijskoud en we moeten de kopjes voorverwarmen om ervoor te zorgen dat de koffie niet meteen in ijskoffie verandert.

Intussen ben ik een nieuwe ervaring rijker: ik ben mee gaan klimmen met J1 (in Hangdog) en alhoewel ik mezelf van tevoren beloofd had het niet te doen, ben ik toch helemaal tot aan het dak geklommen (iets van een 11 meter). Niet slecht voor iemand met hoogtevrees :) Vandaag zijn we wat klimspullen gaan kopen (zodat ik niet elke keer zweet-klimschoenen moet lenen), dus laten we hopen dat ik er binnenkort ook nog wat beter in wordt...

EOY (end of year) is nabij!

Ja, je leest het goed: hier in Nieuw-Zeeland doen ze op 30 juni de boeken toe. Het is te zeggen, alle overheidsinstellingen sluiten hun balans op 30 juni en op 1 juli gaan we een nieuw budgetjaar in. Dit past wonderwel in het rijtje "dingen die we in Nieuw-Zeeland lekker eigenwijs anders doen". Het meest frappante voorbeeld is het feit dat voor bedrijven een standaard boekjaar eindigt op 31 maart. Ze doen hier duidelijk alles aan om het op 31 december voor iedereen mogelijk te maken lekker languit op het strand te liggen en vooral niet met fiscale zaken bezig te zijn.

Het goede nieuws van deze omgekeerde logica is het feit dat er deze week bij ons op het werk vanalles gevierd moet worden, meestal onder de noemer "dank voor de getoonde inzet in het voorbije boekjaar". Daar ga ik natuurlijk niet moeilijk over doen, elke reden voor een feestje is een goede reden, dat hebben ze hier ook al lang ontdekt :)

Het voorbije weekend was er de Wellington Open Day, een dag waarop je verschillende activiteiten tegen betaling van een koha (letterlijk een gouden munt, maar een dollarmunt volstaat) kan bezoeken. J1 en ik hebben de koffiebranderij van Mojo bezocht. Wellington heeft heel veel lokale koffiebedrijfjes, en Mojo is dus 1 van de vele. Het was best interessant om het verhaal te horen dat er 75 handgeplukte koffiebesjes nodig zijn voor 1 kop long black, de variant die wij het vaakst drinken.
Morgenavond gaan we met een groepje mensen laserforce spelen, ik denk niet dat ik dat al eerder gedaan heb, dus ik ben benieuwd.

We houden dus zeker lekker bezig; het grappige is dat we helemaal geen "winter"-gevoel hebben. Onze biologische klok staat nog altijd op zomer (een behoorlijke frisse zomer moet ik zeggen, en om 17u00 is het donker), dus ik ben benieuwd of we tegen het einde van het jaar nog op "winter" zullen staan...

Het bloed van Kupe op een zondagse wandeling

Vandaag was het weer eens mooi weer - de afgelopen dagen was het miserabel - dus zijn K. en ik een wandelingetje gaan doen, dit keer aan de zuidkust van Wellington, bij Owhiri Bay. De kust is hier spectaculair: je kijkt rechtstreeks de Stille Zuidzee in, er is geen land tussen ons en Antarctica (vandaar ook dat de zuidenwind in Wellington bepaald guur kan zijn).

De Red Rocks (klik voor grotere foto)

Halverwege de wandeling kwamen we langs de "Red Rocks", wat zoals je op de foto kunt zien, een treffende naam is. Het is een raar zicht: langs de hele kust zijn de rotsen grijs, alleen hier, over een kleine 100 meter, zijn ze ineens bloedrood. Volgens Maori overlevering zouden ze rood gekleurd zijn door het bloed van Kupe (de legendarische Polynesische ontdekker van Nieuw-Zeeland) toen hij zich verwondde aan een schelp tijdens het vissen.

Iets verder gewandeld stuitten we op een groep zeehonden. Nieuwzeelandse zeehonden hebben een spitse snoet en een dikke vacht, en kennelijk hebben de mannetjes de gehele winter niets anders te doen dan op hun gat liggen: ze verzamelen zich hier op de kust rond mei en blijven rondhangen tot oktober, wanneer het paarseizoen begint.

Luie beesten... (klik voor grotere foto)

Het is toch wel iets anders om zulke dieren in het wild tegen te komen dan ze in een dierentuin te zien: ten eerste kun je veel dichterbij komen (hoewel ook niet te dichtbij natuurlijk, zeehonden kunnen gemeen bijten als ze geirriteerd raken), maar nog meer is het overduidelijk dat dit hun natuurlijke omgeving is, hun thuis, en dat wij te gast zijn en onze voeten dienen te vegen.

Hoewel direct naar het zuiden toe alleen zee te zien is, is iets meer naar het zuidwesten het Zuideiland van Nieuw-Zeeland te onderscheiden (met de ferry is dit ongeveer drie uur varen). Aangezien we aan het begin van de winter staan ligt er op sommige bergtoppen al sneeuw, wat op een heldere dag goed te zien is. Een van de zeehonden bleek bereid om in de voorgrond te poseren wat het volgende schone plaatje opleverde:

Zeehond met bergtop (klik voor grotere foto)

 Al met al niet slecht voor een zondags wandelingetje.

Nieuwzeelands Nieuws

Nieuw-Zeeland is al enkele weken in rep en roer: KFC (Kentucy Fried Chicken, een soort van McDonalds maar dan met kip) heeft onlangs een nieuwe burger gelanceerd, de 'double down'. Deze burger is eigenlijk niet eens een burger, maar bestaat uit twee gefrituurde stukken kip op elkaar, met daartussen kaas en bacon. Ontzettend vet en genoeg calorieen om een middelgrote familie een week op te laten overleven.

Je kunt hier momenteel geen krant openslaan of radio opzetten of het gaat er wel over: voedingsdeskundigen die het veroordelen, komieken die het op de hak nemen, consumenten die het afwisselend hemels of afgrijselijk vinden, zelfs politici: in een recent interview met de premier, op de radio, werd hem gevraagd of hij de nieuwe eetsensatie al geprobeerd had. Het antwoord? Nog niet, maar het leek hem wel wat... KFC wrijft zich intussen in de vettige handen: tijdens de eerste week was de double down overal direct uitverkocht, de gratis reclame door zowel voor- als tegenstanders heeft het ding een nationaal fenomeen gemaakt. Ik heb nog nooit een volledige natie zo in de ban van welk nieuw product dan ook gezien...

In ander nieuws heeft onze lokale MP, Peter Dunne, in de krant vermeld dat zijn haar toch niet een dode possum is. I kid you not: kennelijk maken de media hier grappen over zijn kapsel (klinkt bekend nietwaar?), dat is nog tot daar aan toe, maar afgelopen week stond er dus op de voorpagina een stuk waarin hij bloedserieus de aantijging ontkent: het is echt waar echt haar.

Meer recent nieuws: om de status van Wellington als filmhoofdstad te vieren heeft het bestuur van Wellington airport bedacht dat het een goed idee is om een slap aftreksel van het bekende Hollywoord-sign in de heuvels van Miramar te plaatsen. De letters gaan het woord "Wellywood" vormen. De meningen over dit plan zijn verdeeld: de initatiefnemers zelf vinden het een geweldige stunt, de rest van Wellington vindt het een goedkope, zielige, na-aperige smet op de stad. De gemoederen lopen zodanig hoog op dat er afgelopen maandag blokkade-acties bij het vliegveld waren, en er reeds diverse oproepen tot vernieling van het ding (dat er nog niet staat) zijn geweest. Een bekende bierbrouwerij heeft zelfs een premie (uit te betalen in bier uiteraard) uitgeloofd voor de eerste die het sign vandaliseert.

Mijn conclusie? Een land waar dit de meest schokkende nieuwsitems van de laatste tijd zijn is zo slecht nog niet...

Even kort

Ik heb al een aantal keer aan J1 gevraagd of hij nog eens wat wou schrijven, maar het komt er steeds niet van, daarom weer een berichtje van mij.

Deze keer geen goed nieuws helaas: met ons gaat alles goed, maar de afstand tussen hier en Belgie is de laatste tijd wel erg merkbaar. Eerst met het missen van het huwelijk van een nichtje (nogmaals gefeliciteerd Els - je zag er prachtig uit op de foto's!), en nu met de verslechterde gezondheid van mijn grootmoeder en oom. Mijn gedachten zijn tegenwoordig wel erg vaak in Brasschaat en omstreken :(

Intussen ben ik ook officieel "afgestudeerd" van de Skilled Migrant Class - afgelopen maandag kregen we een receptie aangeboden van de universiteit. En voor de rest van de tijd is het werken geblazen en wordt het weer kouder: 12 graden is het tegenwoordig overdag, maar wel met een schitterende zon. En de Kiwi's blijven stug in korte broek en t-shirtjes rondlopen, volgens mij geloven ze gewoon niet in het fenomeen winter.

Naar Napier

We hadden besloten een weekendje weg te gaan tijdens het Paasweekend: Napier leek ons wel wat, aangezien we deze hele regio niet eerder bezocht hadden tijdens onze vorige vakantie. Napier ligt in het oosten van het Noordeiland, in een gebied wat Hawke's Bay heet.

Napier heeft de twijfelachtige eer om het epicentrum te zijn van de grootste natuurlijke ramp ooit in Nieuw-Zeeland: op 3 februari 1931 was er een aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter. Ongeveer alle gebouwen werden verwoest (als ze de aardbeving hadden overleefd, gingen ze alsnog in vlammen op door de brand die na de aarbeving uitbrak). De hele stad moest opnieuw opgebouwd worden, en dat deden ze in de stijl die op dat moment in de mode was: Art Deco. Het gevolg is dus dat Napier nu een alleraardigste badstad is, helemaal in Art Deco stijl. Ook nieuwere gebouwen worden nog steeds in Art Deco opgetrokken, wat het toch wel bijzonder maakt.

Onze (Nederlandse!) gastheer van het hotel raadde ons aan om naar de Te Mata Peak te gaan, vanwaar je een 360 graden uitzicht hebt. De foto's zijn vanop deze heuvel genomen. Je kan ervoor kiezen om met je auto tot de top te rijden, maar wij hebben halverwege de auto geparkeerd, om toch nog een beetje sportief te lijken.

Na al dat sportieve gedoe was het tijd om aan de innerlijke mens te denken, dus besloten we om een kijkje te nemen in de winery die je op de foto ziet. Dit is de Craggy Range wijnmakerij, een van de vele die je vindt in de Hawke's Bay regio. Het was voor ons allebei de eerste keer dat we een wijnmakerij bezochten, en onze gastvrouw vond het een hele eer dat we hen hadden uitgekozen voor dit Eerste Bezoek. We mochten een 7-tal wijnen proeven, van lichte witte wijn tot uitgesproken rode wijn - en een superlekkere dessertwijn.
Niet alle wijnen worden gemaakt van plaatselijke wijngaarden; Craggy Range heeft wijngaarden in alle bekende Nieuw-Zeelandse wijnregio's, zodat ze de beste druiven van elke streek kunnen selecteren.

Op Paasmaandag / ANZAC Day reden we terug met de auto naar Wellington; de combinatie van slecht weer en het einde van het lange weekend zorgde ervoor dat we er 5 uur ipv 4 uur over deden, maar dan merk je weer het grote voordeel van Nieuw-Zeeland: zelfs in regenweer is het landschap nog steeds prachtig (vooral met al die schitterende herfstkleuren).
In Napier hadden we stralend weer, maar sinds maandag is het noodweer in de regio - het hele Noordeiland heeft er last van. Gelukkig is het bij ons niet zo erg: het waait hard en het regent, maar dat is niet zo vreemd in de herfst. Ach, volgende week is het weer 18 graden en zonnig (volgens de Metservice toch) - al kan ik er dan waarschijnlijk minder van genieten aan mijn bureautje. Inland Revenue zit wel in een sjiek nieuw (en dus ook aardbevingbestendig :) gebouw, op de Google street map zie je dat het nog in opbouw is.

You're hired! (ikke toch)

Ik ben al een tijdje aan het popelen om het hier op te kunnen schrijven, en nu ik vandaag het contract in handen heb, kan het ook: ik heb een baan! Ik kan als business analyst aan de slag bij Inland Revenue (belastingdienst voor de vrienden). Het is een jaarcontract dat ingaat op 2 mei.
Het plan was eigenlijk om volgende week maandag (de 18de april) al te beginnen, maar door allerlei gedoe is de datum dus 2 weken naar achteren geschoven. Intussen had ik al wel bij de MAF aangegeven dat ik op 18 april bij IR zou beginnen, dus daar neem ik morgen afscheid.
Gevolg: twee weekjes extra vakantie!!!

Het is intussen herfst in Nieuw-Zeeland, en ik vind het toch leuk om te merken dat je hier ook in de herfst nog best in je t-shirtje en korte broek kan rondlopen. En ook met de wind valt het eigenlijk allemaal best mee: het kan hier keihard waaien, da's waar, maar zo vaak gebeurt dat nu ook weer niet. Alles went ook: intussen lopen J1 al veel gezwinder de heuvels op dan toen we hier net kwamen wonen :)

Gisteren heb ik trouwens nog weer een van de betere kanten aan Nieuw-Zeeland ontdekt: ik was niet meer dan 17 NZD kwijt voor een doktersbezoek, en bij de apotheek een schamele 3 NZD voor het recept. En daar betaal ik dus niks geen ziekenfonds of zorgverzekering voor. Benieuwd hoe lang ze dit systeem in Nieuw-Zeeland kunnen volhouden.

Dit weekend willen we gaan kijken of we ergens een brommertje kunnen kopen: met 1 auto en een busdienst die ermee ophoudt om 20u30, is het vaak jongleren met wie waar wanneer de auto kan gebruiken. De fiets is echt geen optie: ik zie zelfs de meest getrainde mensen met excellent materieel, afstappen om de heuvel op te kunnen. Een beetje de muur van Huy, dat idee, dus wat gemotoriseerde hulp is meer dan welkom :)

Treinperikelen

Wellington is goed bereikbaar met het openbaar vervoer, maar de laatste maanden gaat het wel eens een keer mis. Het treinmaterieel is sterk verouderd; nieuwe treinstellen zijn al lang besteld maar laten lang op zich wachten. En door de gestegen benzineprijzen (2,179 NZD per liter benzine), nemen meer mensen de trein.

Gevolg: treinen die uitvallen en de treinen die wel rijden, zijn overvol. Gelukkig hoef ik maar een kwartiertje in de trein te zitten, dus ik overleef het allemaal wel. Het is gewoon grappig om te zien wat voor oplossingen ze verzinnen voor het probleem: zo laten ze op een treinlijn tussen 6 en 9 uur 's ochtends gewoon geen treinen meer rijden. Die treinstellen zetten ze dan in op de andere lijnen, zodat reizigers op die lijnen lekker kunnen zitten. Reizigers op de nu treinloze lijn, worden in bussen vervoerd (met een vertraging die kan oplopen tot 30 minuten, op een reis van 20 minuten).

Vandaag had ik het genoegen getuige te zijn van het betere klop-, stomp- en stampwerk van de machinist, omdat de deur niet meer dicht wilde. Na 10 minuten hameren kreeg hij telefoon van de helpdesk, maar die kon het blijkbaar ook niet fiksen. Daarop stelde de machinist voor om dan maar gewoon met een open deur te rijden (wat op gejuich onthaald werd bij de reizigers), wat dan toch verboden werd aan de andere kant van de lijn. Uiteindelijk was er toch een oplossing: alle reizigers uit het kapotte rijtuig moesten zich in het andere rijtuig proppen (herinner je je nog wat ik schreef over overvolle treinen?).

Nu ja, het was een gezellige rit naar huis, en ik heb nog nooit zo kunnen lachen met een kapotte trein waar ik zelf in zat.

Weer aan het werk

Ik heb al een week "internship" bij de MAF achter de rug. Grappig om te zien dat de overheid ook aan de andere kant van de wereld heel herkenbare trekjes heeft. Het team waar ik in werk bestaat uit 6 mensen, waarvan er 2 binnenkort vertrekken - en de 2 nieuwe mensen zijn al aangeworven. Daarom ben ik blij te kunnen melden dat volgens mijn contactpersoon bij het recruitment agency, er zeker een job offer onderweg is van Inland Revenue. Maar ja, de overheid kennende, kan het nog wel even duren eer de vereiste handtekening op het correcte formuliertje staat. Dit weekend hebben we nog eens gebruik gemaakt van een van de vele aanbieding van GrabOne. Er zijn intussen al een groot aantal van dergelijke sites hier in Nieuw-Zeeland: het idee is dat zij met een onderneming een deal maken, en dat dan via internet aanbieden. De ondernemer heeft het recht om een minimaal en maximaal aantal klanten te aanvaarden, dus af en toe moet je er gewoon snel bij zijn.Deze aanbieding was voor de Seal Coast Safari; ik had ergens gelezen dat deze toch echt de moeite waard was om te doen. De naam safari is goed gekozen, want dit was wel wat ongemakkelijker reizen dan in een touringcar. We zaten met z'n achten achteraan in een uitgebouwde 4-wheel-drive, met 4 mensen aan elke kant, gezichten naar elkaar toe. Veel beenruimte was er dus niet.Maar ach, het was het ongemak zeker waard: de zeehondenkolonie zit op privé-terrein, en anders kom je er gewoon niet bij. Nu ja, zeehonden zitten stiekem zowat overal in Nieuw-Zeeland, maar op de foto's kan je zien dat ook de omgeving bijzonder spectaculair was (met uizicht op het Zuidereiland!)

Een weekje vrij!

Vrijdagavond waren we uitgenodigd op een pot luck party bij de lerares van mijn skilled migrant programme: het idee van pot luck is dat elke gast zelf wat klaarmaakt, zodat het in een buffetvorm kan aangeboden worden. Aangezien we zo'n cross cultural mix van deelnemers hebben, was het dus een bijzonder exotisch buffet. Mijn favoriet was de butter chicken met zelfgemaakt naan brood van mijn Indische klasgenoot: heerlijk! J1 had een quiche klaargemaakt: niet echt Nederlands, maar misschien wel wat Belgisch? Het smaakte in elk geval: op het eind van de avond was er geen enkel stukje quiche meer over.

De reden voor de pot luck was het feit dat we nu klaar zijn met lesgedeelte van het programma: volgende week gaan we elk naar onze "stageplaats". Een probleempje: nog niet iedereen weet waar hij/zij volgende week verwacht wordt, en ik ben één van hen. Nu ja, vanmiddag kreeg ik wel een telefoontje dat ik waarschijnlijk morgen een gesprek heb bij de MAF. Wat ik begreep, is dat ze een behoorlijk uitdagende klus hebben, dus het zou wel mooi zijn als ik daar echt aan de slag zou kunnen als "intern" (in het Engels klinkt het toch beter dan "stagiaire").

Ik ben voor de rest ook best wel druk geweest in deze vrije week: gisterenochtend ben ik me gaan aanmelden als vrijwilliger voor de RWC2011, met als voorkeur "media operations" (lees: kabeltjes aansluiten voor internetverbindingen voor journalisten). Geen idee of ik mijn voorkeur krijg, of ergens ticketjes kan gaan afscheuren: als ik vrijwilliger word, krijg ik wel een superflashy kostuumpje, dus alleen al daarvoor doe ik het :)

En vanochtend had ik weer een echt sollicitatiegesprek, weer bij Inland Revenue (mijn vorige sollicitatiegesprek was op niets uitgedraaid). Deze keer had ik het idee dat het interview panel veel enthousiaster was, ze waren zelfs al luidop aan het denken hoe ik mijn specialistische kennis zou kunnen delen met de andere business analysten... En zelfs als het weer niets wordt, is het natuurlijk wel een goede oefening om zoveel mogelijk interviews te doen, gewoon om te oefenen :)

De Northern Walkway

Vandaag was het nog eens een keer prachtig weer, ideaal om de Northern Walkway te lopen. Via internet hebben we een groep gevonden die regelmatig activiteiten organiseert; als het je interessant lijkt, kan je je opgeven en meedoen. Eerder hadden we al iets gedaan in de meer culturele richting, vandaag was het iets pittiger op het fysieke vlak.
Nu, we hebben er geen van beiden een probleem mee om bergop te wandelen, zolang het maar in ons eigen tempo kan. Het tempo van de groep van vandaag lag buitengewoon hoog (zeiden anderen die al wel een keer eerder mee gelopen waren), dus dat maakte het wel extra uitdagend. Gelukkig werden we om de haverklap beloond met fantastische vergezichten op Wellington en omstreken. Na zo'n 16 kilometer gelopen te hebben, liep de hele groep meteen de pub in om even te bekomen met een biertje. Zo hebben we het graag :)

Volgende week is het alweer de laatste cursusweek van mijn Skilled Migrants Programme. Intussen heb ik al 1 "echt" jobinterview achter de rug (waar ze nog niet op teruggekomen zijn), en de laatste week van maart staat er nog eentje gepland. Als daar allemaal niets van in huis komt, geen nood, dan heb ik nog altijd mijn "internship" (waarover later vast meer).

En nog 1 foto die ik jullie niet wil onthouden: eerder deze week maakten we een avondwandeling op het strand van Petone, toen ik deze supergrote mossel zag liggen. Ik heb een maat 41, om een beetje een idee te geven van de schaal. Smakelijk :)

The Shaky Isles

Ruim een week geleden is Christchurch, de tweede stad van Nieuw-Zeeland, getroffen door een zware aarbeving. De beving bedroeg "slechts" 6.3 op de schaal van Richter, maar doordat het epicentrum heel dicht bij de stad lag (en bovendien heel dicht bij de oppervlakte) is de impact enorm.

Tot nu toe zijn 163 doden geteld, verwacht wordt dat dit nog stijgt, tot rond de 220. Hulporganisaties zijn nog aan het zoeken, hoewel de kans dat mensen nog levend onder de puinhopen vandaan komen minimaal is. Vanaf vandaag is de men dan ook overgeschakeld van redding-modus naar opruim-modus.

Christchurch Cathedral (bron: Wikipedia)

Op foto's is te zien dat het hart uit de stad gerukt is. De kathedraal is ingestort, het grootste deel van het zakencentrum ligt in puin: ruim 700 gebouwen in het centrum zullen compleet gesloopt moeten worden, een veelvoud daarvan heeft grootscheeps herstel nodig voor ze weer in gebruik genomen kunnen worden. In de buitenwijken zullen ruim 600 woningen compleet opnieuw opgebouwd moeten worden. Er is sprake van een wederopbouw-prijskaartje van rond de 10 miljard dollar, minimaal. 

Intussen leven de inwoners van Christchurch in moeilijke omstandigheden. De infrastructuur is aan gort: basisvoorzieningen als stromend water, riolering en elektriciteit zijn nog altijd verre van vanzelfsprekend, hoewel men wel druk bezig is met het het herstel: 65% van de stad heeft intussen weer water, 80% heeft stroom. Het centrum van de stad is afgesloten: winkels en bedrijven zijn grotendeels dicht. Veel mensen kunnen niet naar hun werk en zitten noodgedwongen niets te doen - niet bepaald de ideale omstandigheden om het gebeurde achter je te laten en de draad weer op te pakken. Daar komt nog bij dat er nog altijd regelmatig naschokken zijn (sinds de grote klap op 22 februari zijn er 48 naschokken geweest met sterkte 4 of meer). Dit veroorzaakt uiteraard angst en onzekerheid bij de inwoners. Velen vluchten naar andere delen van het land, onder andere Wellington, waar, bij wijze van zout in de wonden, de afgelopen 24 uur ook twee duidelijk voelbare aarbevingen zijn geweest - geen schade gelukkig, maar als nieuwkomer hier snap je ineens waar die bijnaam "the shaky isles" (letterlijk "de bevende eilanden") vandaan komt.

Het hele land is in actie gekomen om te helpen. Horden mensen bieden een logeerbed aan inwoners die tijdelijk onderdak nodig hebben, vrijwilligers staan te trappelen om in Christchurch de handen uit de mouwen te steken, en donaties aan de hulporganisaties stromen binnen. De vraag is echter wel of het genoeg gaat zijn: hoewel Nieuw-Zeeland een relatief welvarend land is is het klein, met een bevolking van slechts 4 miljoen, en de economie is eerder vergelijkbaar met die van Griekenland of Portugal dan met die van Nederland. De ironie wil dat, omdat het land niet als arm bekend staat, de internationale aandacht relatief gering is, en dus ook donaties uit het buitenland veel minder zijn dan voor een aarbeving in, pak 'm beet, Pakistan. Ter illustratie - het Nederlandse Rode Kruis heeft voor zover ik weet geen mogelijkheid om te doneren ten bate van Christchurch. Dat is wel begrijpelijk - er zijn wereldwijd zoveel rampen, je moet keuzes maken. Maar voor Nieuw-Zeeland is het natuurlijk wel zuur.

Dus wat kun je doen? Momenteel is met name geld nodig. Je kunt via het Britse Rode Kruis of direct via het  Nieuwzeelandse Rode Kruis een donatie doen. Alle bijdragen zijn welkom. Zegt het voort.

Alles goed met ons

Even een korte update. Vanmiddag is Christchurch, de tweede stad van Nieuw-Zeeland, door een grote aardbeving getroffen. Er is veel schade en er zijn veel gewonden en doden.

Dit berichtje is alleen even om te melden dat Karen en ik helemaal in orde zijn: Wellington is ongeveer 300km ten noorden van Christchurch. Wij hebben de aardbeving niet eens gevoeld. Tot zover deze update.

Knights in white satin

Wie zegt dat Nieuw Zeeland geen lange historie heeft, heeft het mis. Los van het feit dat hier al sinds de 11e eeuw Maori wonen, heeft het land ook kastelen en zelfs ridders. Ok, die laatste zijn van modernere snit dan wat we uit de boekjes kennen in Europa, maar het toffe is dat je ze dus wel in het echt bezig kan zien zijn.

Dit weekend was er in Upper Hutt een Middeleeuws festival, compleet met zwaardgevechten, hoefsmeden, katapulten, en dus zelfs een 'joust' toernooi, oftewel steekspel. Twee dagen lang doet iedereeen zijn best om zo historisch verantwoord mogelijk mekaar de hersens in te slaan, met een grote variatie aan vervaarlijke wapens. Er zijn 1-tegen-1 zwaardgevechten waarbij er echt heftig op elkaar ingehakt wordt (we hebben tot twee keer toe de PA om de medics horen roepen). Er zijn demonstraties met middeleeuwse katapulten. Er is een boogschutterscompetitie, en dan zijn er de gevechten in de grote arena. Een daarvan is een soort van melee: twee groepen gewapende en geharnaste mensen te voet, met knotsen, pieken, zwaarden en zo voort, rennen op elkaar in en bevechten elkaar in een poging elkaars vlag te veroveren. Het is natuurlijk reenactment, maar het ziet er levensecht en behoorlijk heftig en vermoeiend uit - het was zonnig en een graadje of 24 vandaag, ik zou niet graag in een ijzeren pak rondlopen, laat staan rennen.

Het tweede soort gevecht in de arena is het hoogtepunt van het toernooi: het steekspel te paard, oftewel de 'joust'.

Je kent het misschien uit de film: twee ridders te paard, met een grote lans, die op elkaar afrijden en met die lans elkaar proberen te raken. Hier doen ze dat dus voor het echie.

De lans is niet van schuimrubber ofzo, maar echt van hout (hoewel de tip wel van heel licht en makkelijk te breken balsa-hout is). Het doel: raak de tegenstander op de borst of op zijn schild. Een hit is 1 punt. Als je zo hard raakt dat de lans-tip breekt is het 2 punten. Een volledig versplinterde lans-tip is 3 punten.

Kennelijk is hier een globale competitie in: aan dit toernooi deden ridders van over de hele wereld mee: Australiers, Nieuw-Zeelanders, uiteraard, maar ook twee Zweden en zelfs een Belg. Ook goed om te zien is dat het spel in minstens een opzicht gemoderniseerd is: er zijn ook vrouwelijke deelnemers.

En het is niet tam: de paarden gaan in volle galop op elkaar af, en bij een hit vliegen letterlijk de stukken eraf. Het ziet er ontzettend spectaculair maar ook wel licht pijnlijk uit: je moet volgens mij aardig tegen blauwe plekken kunnen, en uiteraard moet je behoorlijk goed met een paard moet kunnen omgaan - de Belgische deelnemer was kennelijk een instructeur bij de Belgische bereden politie.

Om een idee te geven van de snelheid, zie hieronder een kort filmpje van een 'bout' (de beeldkwaliteit is niet best, maar enfin, het is gratis moet je maar denken):

De mannen en vrouwen die aan dit festival deelnemen zijn grotendeels lid van zogenaamde "reenactment groups", die kennelijk hier in Nieuw-Zeeland behoorlijk populair zijn. In Wellington is er een groep genaamd de Company of the Dragon, een groep die wekelijks bijeenkomt om in allerlei aspecten van "het middeleeuwse leven" (en dan met name wapens en harnassen) te oefenen.

Al met al een plezierige manier om je zondag door te brengen: in de schaduw, met een ijsje, kijkend naar gasten in malienkolders en helmen die zich in de zon in het zweet werken.

Chinees Nieuwjaar

Het is hier al de hele week fantastisch weer geweest: volop zon, amper wind en een graad of 23. Vorig weekend hebben we daar van geprofiteerd om een zomerse zondag in Wellington mee te pikken: eerst naar de parade geweest, die ter ere van het Chinese Nieuwjaar werd georganiseerd.
Daarna zijn we naar het strand gewandeld, jammer genoeg hadden we onze zwemspullen niet bij, dus is het bij pootje baden gebleven. Het water was niet zo koud als je zou verwachten van een oceaan; het strand van Petone staat dus zeker op het to do lijstje voor de komende tijd!

Voorbije week was de eerste week van mijn Skilled Migrants Programme: het is best wel intensief, met veel huiswerk. Onze klas is erg divers: we hebben Europeanen, een Mexicaanse, een paar Filippijnen, wat Chinezen, een Indiër en een Ethiopische dokter. De eerste week hebben we het vooral gehad over het belang van small talk, en hoe Nieuw-Zeelanders nooit iets direct zullen zeggen. Een voorbeeld is dat je baas nooit gaat zeggen: "Je moet langer blijven vandaag.", maar eerder iets als "Ik vroeg me af of je er over zou willen denken om eventueel wat langer te blijven." - en het is aan jou om erachter te komen dat dit geen vrijblijvend verzoek is.

We zijn in de loop van de week naar de bioscoop gegaan in Lower Hutt, en waren aangenaam verrast, want het is een veel beter complex dan dat van Amersfoort (al is dat niet zo heel moeilijk). We zijn de nieuwe Coen broers film gaan zien, "True Grit". Het is dat Jeff Bridges vorig jaar al de Oscar voor beste acteur gewonnen heeft, anders had hij hem voor deze film zeker gekregen.

Vandaag kwam er een man van het alarmsysteem langs: onze huisbaas wilde graag dat dit goed aangesloten werd. Volgens mij heeft Eddy (zo heette de alarmman) ongeveer 10 minuten besteed aan het alarmsysteem, en de rest van het uur heeft hij zitten vol praten met J1 en mij. Dat noemen we dan "zelf wat maken van je werk". Ik vond het wel grappig, vooral wanneer hij me tips begon te geven over wat ik op mijn cv moest zetten.

Dankzij hem hebben we wel een goede tip gekregen voor dit weekend: iets verderop (in Upper Hutt) wordt dit weekend een steekspelcompetitie georganiseerd, dat ziet er wel grappig uit. Een andere mogelijkheid is de nieuwe Queen Elizabeth gaan bewonderen - als we vroeg genoeg opstaan, zullen we haar waarschijnlijk wel in de baai kunnen zien aan komen varen.

Leuke weetjes

Er zijn de afgelopen weken zoveel dingen geweest waarvan ik dacht "dat had ik hier nu niet verwacht". Een paar voorbeelden:

- geen probleem om Belgische chocolade te krijgen. Ze hebben hier in elke supermarkt Guylian - niet dat dat nu mijn favoriete merk is, maar hier zijn ze helemaal zot van Cadbury chocola, en dat is meer type koetjesreep-chocola (van die melkchocolade die bestaat uit 50% suiker, 40% boter en dan toch nog wat cacaobonen voor de kleur).

- een biertje drinken is een behoorlijk prijzige aangelegenheid: 8 NZD voor een pint (als in de Engelse inhoudsmaat) is normaal in Wellington, vandaag hebben we ergens een pub gevonden waar ze 6 NZD vragen. Koffies kosten ergens tussen de 3,50 en 4 NZD, en een gewone zwarte mokkakoffie is niet te krijgen. Ze doen enkel aan espresso's, ristretto's, long blacks, flat whites,... Op deze website staat onderaan de volledige lijst.


- vandaag hebben we ontdekt dat het nog niet zo eenvoudig is om koffiefilters te vinden. Heel bizar, je wordt echt omver geblazen door het aanbod van koffiebonen en gemalen koffie in de supermarkt, maar hier maken ze hun koffie thuis of met zo'n cafetiere, of gebruiken ze oploskoffie. De dame in de supermarkt wist echt niet waar we het over hadden toen we vroegen waar de koffiefilters lagen.
(koffiekannen is ook een onvindbaar goed. Ze hebben wel thermosflessen -van het merk Thermos - om te gaan picknicken, maar niet iets om gewoon thuis je koffie warm te houden)

- wat we hier wel hebben: gueuze! En niet van die Bellevue-troep, maar de zeer respectabele Lindemans variant. Qua prijs valt het nog best mee (goedkoper dan op café gaan in elk geval). Er zijn ook veel Nederlandse producten te koop in sommige (duurdere) supermarkten - denk aan roggebrood, pindakaas, hagelslag en dat soort van spul - allemaal van de Euroshopper van de AH. Maar hier vlakbij, in Petone, is er ook een winkel die voor de duidelijkheid "The Dutch Shop" heet.

- wat we allemaal gezien hebben in The Dutch Shop: Senseopads (duh!), Senseo-apparaten, poffertjespannen, gourmetstellen (je zal toch maar een keer zonder zitten), drop (jummie jummie, ook de dubbelzoute drop, lekkerrrrrrrrr), azijn van de Albert Heijn (???), maar ook: heel veel verse Nederlandse kazen, nog niet eens zo heel overdreven duur (20-30 NZD per kilo).

- buiten de wondere wereld der boodschappen: ik hou van het Nieuw-Zeelandse openbaar vervoer! In de trein komen ze vragen of iemand er bij een bepaalde halte uit moet. Als dat niet zo is, en er staat niemand op het perron, rijdt de trein gewoon door. Stel je dat eens voor in Belgie of Nederland, dat die conducteur de hele trein door moet om te vragen of er iemand af wil stappen. En de bussen zijn nog geweldiger: hier rijden ze niet voor je neus weg, hier stoppen ze zelfs tussen 2 haltes in als ze zien dat je die bus wilde halen. Geweldig!

- de reclamespotjes op tv en radio zijn zo slecht dat ze weer goed worden: we kunnen de meeste al helemaal nabauwen. Wie ook eens goed wil lachen, kan ik dit Youtube-channel aanraden.

- bij de fileberichten op de (lokale) radio hoorde ik eerder vandaag dat er een file stond vanaf het BP-tankstation. Geen idee waar dat dan is, maar blijkbaar is dat voor de locals voldoende. Fantastisch toch, misschien staat er morgen wel een file vanaf de slager waar ze die lekkere worsten verkopen :)

- op nog geen 3 minuten van ons huis loopt een "track". Dit is wel even iets anders dan ons normale wandelingetje door de wijk, wat we in Kattenbroek altijd deden. We lopen dan echt door een dicht bos, vol met tree weta en af en toe een tui die voorbij komt vliegen. Je waant je echt in de bush bush, terwijl je eigenlijk in de suburbs bent.

Kortom, we zijn meer dan tevreden met alles - al had J1 vanochtend even een moeilijk moment toen de pc _niets_ meer deed. Een belletje naar de helpdesk van Dell en wat gegoochel met een potloodgum deed echter wonderen, en dus zijn we weer happy campers.

Waitangi Day

Gisteren (6 februari) was het Waitangi Day, een nationale feestdag in Nieuw-Zeeland. Op deze dag wordt herdacht dat in 1840 de Treaty of Waitangi werd ondertekend: een verdrag tussen Maori en Britse kolonisten, waarin verschillende afspraken werden gemaakt, over bestuur en landeigendom. Nieuw-Zeelanders zijn erg trots op het bestaan van dit document, omdat hieruit blijkt dat de Britten de Maori rechten wilden geven en niet onderdrukken (zoals in zovele andere kolonies wel gebeurde). Het is best interessant om hier meer over te lezen, maar elders op internet vind je veel meer (en betere) informatie dan ik hier kan opschrijven.

Op 6 februari worden in het hele land evenement georganiseerd; wij zijn even gaan kijken in Lower Hutt. Door het slechte weer (wind en motregen) was het niet zo heel druk, dus na een halfuurtje hadden we alles wel weer gezien. Hopelijk is het volgend jaar wat mooier weer!

Intussen zijn we behoorlijk goed gesettled: alle dozen en meubels zijn uitgepakt (en weer meegenomen door de verhuizers, het was nogal een berg). Een aantal meubels hebben we op TradeMe (de Nieuw-Zeelandse versie van ebay) verkocht - in Nieuw-Zeeland zijn ze veel meer van de ingebouwde kasten, dus kunnen we niet zoveel meer met onze kasten.

Ikzelf ga vanaf volgende week weer naar de universiteit! Ik had iets opgevangen over een programma dat georganiseerd werd voor nieuwe hoogopgeleide migranten, besloot te informeren over mogelijkheden en de volgende dag bleek ik al ingeschreven te zijn :) Het klinkt best interessant: eerst krijg ik 5 weken les aan de Victoria universiteit in Wellington, dan krijg ik een weekje vakantie en dan ga ik 6 weken "stage lopen", gevolgd door weer een weekje aan de universiteit. Idee achter het programma is om migranten kennis te laten maken met de Nieuw-Zeelandse werkcultuur en om hen aan banen op niveau te helpen. De laatste week van het programma zou ik ook gekoppeld worden aan iemand van de Rotary Club, die dan haar/zijn netwerk inzet om mij aan een baan te helpen. Klinkt toch beter dan bij de Subway broodjes gaan smeren :)

Morgenavond gaan we in Wellington naar Ignite; we zijn niet helemaal zeker wat we ervan kunnen verwachten, maar het klinkt wel interessant.

Wat een gedoe is het toch...

... al dat uitpakken van die dozen, in elkaar zetten van kasten en ons afvragen waar we alles kwijt gaan kunnen. Het goede nieuws is natuurlijk wel dat alles in de container de reis overleefd heeft. Enkel de plastic wasmand bleek niet opgewassen tegen de reis.

Nu zijn we al 2 dagen druk bezig met alles in te richten, maar de lounge/living staat nog helemaal vol met dozen, kastonderdelen en electronica, dus wie weet komen we toch nog iets tegen wat het niet meer doet.

Intussen rijden we ook al enkele dagen rond met onze Mazda, en heb ik het voor de eerste keer aangedurfd om langs de verkeerde kant van de weg te rijden. Met zo'n automaat rijden is eigenlijk best wel handig, maar het links rijden en de vlotte rijstijl van de Kiwi's is toch wennen. We zijn intussen ook lid van de AA (nee, die andere AA), dus als er dan toch eens een keer een band moet vervangen worden, zijn we snel geholpen.

De komende dagen is er dus vooral veel verhuiswerk te doen en niet zoveel tijd om te internetten; de vaste ADSL-aansluiting is ook nog niet geregeld - videochatten zit er nog even niet in.

Huisje boompje beestje

Het contract is getekend, 25 januari kunnen we erin:

Ons nieuwe huis

J. bekijkt het uitzicht uit het keukenraam

Zoals je ziet staat het huis op een heuvel. Het uitzicht is over Lower Hutt (dat is een plaats in de Greater Wellington regio), en (iets meer naar rechts, niet te zien op deze foto) over Wellington Harbour. We zitten op 12 minuutjes met de bus van Petone centrum (Petone is een suburb van Lower Hutt, ligt eigenlijk tussen Lower Hutt en Wellington in).

Alle stukjes vallen op hun plaats: de verhuizers hebben bevestigd dat ze de 25e de container kunnen afleveren, we krijgen een nieuwe koelkast op de 26e, en ook elektriciteit, internet en inboedelverzekering zijn voor mekaar. We hebben zelfs gisteren een "pre-loved" auto gekocht (een Mazda Premacy uit 2003, voor de kenners), zaterdag pikken we daarvan de sleutel op. Al met al maken we goeie vorderingen dus (en onze centen ook - zo ergens opnieuw beginnen is toch een schok voor je bankrekening). Volgende horde: inrichten van het huis en terug in elkaar timmeren van kasten en andere meubelen.

De container is gearriveerd

Donderdagavond zaten J. en ik in een Italiaans restaurant met zicht op de zee, lekker te genieten van het eten en de wijn. Komt een schip de haven binnenvaren, zien we de letters OOCL staan en denken bij onszelf: "Verrek, OOCL, dat was de naam die onze verhuizer had doorgegeven, zou het kunnen dat onze container daar ergens tussen staat?" Later even gecheckt met het containernummer op internet en inderdaad: de container is aangekomen en is bijgevolg niet ergens in een oceaan beland. Nu is het enkel wachten op de gratie van de Biosecurity/MAF - zij hebben enkele dozen aangeduid als potentieel bedreigend, en willen deze even nakijken. Het gaat dan om zaken als de stofzuiger, de tent, de kerstversiering, etc. Bij de stofzuiger hebben we de filter vervangen, de tent is nieuw en de kerstversiering hing in een plastic boom, dus ik zie niet echt problemen. Het vervelende is gewoon dat zij er best een paar weken over kunnen doen vooraleer ze de dozen nakijken...

Dat zou vervelend zijn, want volgende week (24 januari) krijgen we de sleutels van ons huurhuis in Maungaraki. Dat is een wijk in Lower Hutt, in de heuvels gelegen, en een kwartiertje rijden van het centrum van Wellington (met eigen vervoer). Het is best een flink huis (we hebben dan ook flink wat troep), met beneden de "lounge" (lees: salon/living), 2 slaapkamers en een badkamer, en boven de master bedroom met ensuite badkamer (die groter is dan die van beneden) en de keuken/eetkamer. Enige nadeel dat we kunnen bedenken is dat dit huis geen garage heeft, dus moeten we 1 van de slaapkamers ook gedeeltelijk als rommelhok gebruiken.Maar had ik al gezegd dat je een werkelijk spectaculair uitzicht hebt, en een "deck" om buiten te zitten en te bbq'en? Bbq'en is erg in hier, je ziet ook vaak (gas-)bbq's in parken, die je dan gratis kan gebruiken. Erg handig!

Nu is het dus vooral wachten tot we daar in kunnen trekken en dan alles weer een beetje "normaal" kunnen doen: na 1 maand logeren bij familie en dan 3 weken in een hotelappartement, kijken we daar allebei erg naar uit! In de tussentijd proberen we wel zoveel mogelijk te genieten van al het moois dat Wellington en omgeving te bieden heeft. Vandaag zijn we naar Otari-Wilton's native bush gegaan, een gratis toegankelijk park waar er veel inheemse planten en bomen staan. We hebben daar een behoorlijk pittige wandeling gedaan (met veel tussenpauzes om te bekomen van steile beklimmingen) en ja hoor: ook daar werden we weer fluitend ingehaald door hardlopers (dat was ons al een keer eerder overkomen, in Rotorua). Het lijkt wel alsof iedereen in Nieuw-Zeeland supermegasportief is!

Gelukkig werd dat beeld meteen weer tegengesproken toen we verder wandelden naar de Botanic Gardens. Daar zijn de wandelpaden veel breder en minder steil, dus daar zie je dan iedereen die niet zo supermegasportief is. Meer mensen dus dan in dat andere park, maar druk kan je het niet noemen. Ik heb het hier eigenlijk nog nergens druk gezien.

Een dagje uit

Tiffany down under

Het gaat goed hier. We hebben zo goed als zeker een huis gevonden (we zijn het eens, alleen nog een handtekening en we kunnen erin - meer hierover later). Het leek ons bij wijze van uitpuffen (huizenjacht is vermoeiender dan je denkt) een goed idee om een dagje uit te doen, dus vandaag zijn we naar Zealandia geweest.

Zealandia is een uniek natuurreservaat dat eigenlijk direct in Wellington ligt (meer specifiek, in Karori, een buitenwijk). Omdat Nieuw Zeeland  tot voor een paar eeuwen terug een onbewoond eiland was, heeft het een uniek ecosysteem: er waren/zijn ruim 80.000 soorten planten en dieren die nergens anders ter wereld voorkomen. Echter, door Europese kolonisten is (met opzet of onbedoeld) veel uitgeroeid: veel van de vogelsoorten bijvoorbeeld kunnen niet vliegen en zijn weerloos tegen ratten, katten, honden, enz. Veel plantensoorten kunnen niet concurreren met agressievere geimporteerde soorten.

Een Kaka, een Nieuw-Zeelandse papegaai.

In Zealandia hebben ze letterlijk een groot hek om een natuurgebied gezet. Het hek is speciaal ontworpen om ongewenste dieren (ratten, katten, enz.) buiten te houden. Daarna is het gebied uitgekamd en ontdaan van alle 'pests'. Het gevolg is dat er een reservaat is waar zoveel mogelijk 'native' planten voorkomen, en waar men zeer veel bedreigde diersoorten (vogels, maar ook reptielen) opnieuw uitzet en probeert te laten vermeerderen.

Een Tuatara: een uniek reptiel, niet verwant met enige
andere "moderne" hagedis, maar een tijdgenoot van de dinosauriers

Iets minder bedreigd maar wel mooi: een kwartel

Uitzicht over Zealandia: het Karori reservaat

Al met al een indrukwekkend initatief, en ook leuk om door te lopen. Het is een kakafonie van aparte en vreemde vogels, een geweldig mooi landschap, en met een zonnetje erbij nog een fijne wandeling ook. We hebben maar gelijk een jaarabonnement genomen!

One week in

Een week geleden zijn we uit Nederland vertrokken, maar het voelt alsof we hier al veel langer zijn, als je ziet wat we intussen al allemaal gedaan hebben.

De vluchten gingen zoals gepland, met iets meer turbulentie dan gehoopt, dus kwamen we op zondag 2 januari rond de middag aan in Auckland. Daar hadden we afgesproken met een kennis van J., die ons een kleine toeristische toer heeft gegeven. Met 25 graden en een stralende zon is er dan maar 1 logische bestemming: het strand! Zo kregen we in 1 keer een veel positiever beeld van Auckland – tijdens ons vorige bezoek leek het ons maar een lelijke en grauwe, grijze stad.

Maandag vlogen we van Auckland naar Wellington en namen we onze intrek in het motel dat ik vooraf geboekt had. We waren er niet bepaald van onder de indruk (verouderd meubilair en behoorlijk gehorig), dus intussen zijn we al verhuisd (van motel) naar het Central City Appartment Hotel. Behoorlijk luxueuzer, meer centraal gelegen en goedkoper – meer moet dat niet zijn!

We waren ook blij om te ontdekken dat het allemaal goed gegaan was met de eerste poging om wat geld over te schrijven: we hadden al van thuis uit een rekening geopend bij Kiwibank, dus daar hadden we al wat centjes naar overgeschreven. We konden echter pas alles echt activeren (en bankpassen krijgen) als we ons hier in NZ zouden melden. Dat is dus allemaal goed gegaan, en ook het aanvragen van een IRD nummer (voor de belastingdienst) ging heel makkelijk. En oh ja, we hebben ook allebei een NZ mobiel nummer (dat we hier niet op internet gaan zetten, geïnteresseerden mailen maar even) en J. heeft een dongle gekocht waarmee we mobiel kunnen internetten (zodat ik weer kan bloggen).

Nu dat allemaal geregeld is, staat nu als volgende punt op ons to do lijstje: huisje vinden! Gisteren hebben we een eerste poging gewaagd, maar de eerste woning lag in een verkeerde buurt (en rook verdacht vochtig), terwijl de tweede helemaal bovenaan een heuvel lag (en het smerigste tapijt ooit had). We hadden een auto gehuurd en hebben op die manier wel een goed beeld gekregen van de verschillende buurten. Vandaag staan er weer 2 viewings op het programma, met morgen nog eentje.

De container zou op 14 januari gelost worden, wat volgens de verhuizer betekent dat we op 18 januari onze spulletjes zouden kunnen hebben, dus het zou mooi zijn als we dan iets gevonden zouden hebben (let wel even op het veelvuldig gebruik van de voorwaardelijke wijs in de laatste zin).

Maar nu eerst: wasje draaien!