EOY (end of year) is nabij!

Ja, je leest het goed: hier in Nieuw-Zeeland doen ze op 30 juni de boeken toe. Het is te zeggen, alle overheidsinstellingen sluiten hun balans op 30 juni en op 1 juli gaan we een nieuw budgetjaar in. Dit past wonderwel in het rijtje "dingen die we in Nieuw-Zeeland lekker eigenwijs anders doen". Het meest frappante voorbeeld is het feit dat voor bedrijven een standaard boekjaar eindigt op 31 maart. Ze doen hier duidelijk alles aan om het op 31 december voor iedereen mogelijk te maken lekker languit op het strand te liggen en vooral niet met fiscale zaken bezig te zijn.

Het goede nieuws van deze omgekeerde logica is het feit dat er deze week bij ons op het werk vanalles gevierd moet worden, meestal onder de noemer "dank voor de getoonde inzet in het voorbije boekjaar". Daar ga ik natuurlijk niet moeilijk over doen, elke reden voor een feestje is een goede reden, dat hebben ze hier ook al lang ontdekt :)

Het voorbije weekend was er de Wellington Open Day, een dag waarop je verschillende activiteiten tegen betaling van een koha (letterlijk een gouden munt, maar een dollarmunt volstaat) kan bezoeken. J1 en ik hebben de koffiebranderij van Mojo bezocht. Wellington heeft heel veel lokale koffiebedrijfjes, en Mojo is dus 1 van de vele. Het was best interessant om het verhaal te horen dat er 75 handgeplukte koffiebesjes nodig zijn voor 1 kop long black, de variant die wij het vaakst drinken.
Morgenavond gaan we met een groepje mensen laserforce spelen, ik denk niet dat ik dat al eerder gedaan heb, dus ik ben benieuwd.

We houden dus zeker lekker bezig; het grappige is dat we helemaal geen "winter"-gevoel hebben. Onze biologische klok staat nog altijd op zomer (een behoorlijke frisse zomer moet ik zeggen, en om 17u00 is het donker), dus ik ben benieuwd of we tegen het einde van het jaar nog op "winter" zullen staan...

Het bloed van Kupe op een zondagse wandeling

Vandaag was het weer eens mooi weer - de afgelopen dagen was het miserabel - dus zijn K. en ik een wandelingetje gaan doen, dit keer aan de zuidkust van Wellington, bij Owhiri Bay. De kust is hier spectaculair: je kijkt rechtstreeks de Stille Zuidzee in, er is geen land tussen ons en Antarctica (vandaar ook dat de zuidenwind in Wellington bepaald guur kan zijn).

De Red Rocks (klik voor grotere foto)

Halverwege de wandeling kwamen we langs de "Red Rocks", wat zoals je op de foto kunt zien, een treffende naam is. Het is een raar zicht: langs de hele kust zijn de rotsen grijs, alleen hier, over een kleine 100 meter, zijn ze ineens bloedrood. Volgens Maori overlevering zouden ze rood gekleurd zijn door het bloed van Kupe (de legendarische Polynesische ontdekker van Nieuw-Zeeland) toen hij zich verwondde aan een schelp tijdens het vissen.

Iets verder gewandeld stuitten we op een groep zeehonden. Nieuwzeelandse zeehonden hebben een spitse snoet en een dikke vacht, en kennelijk hebben de mannetjes de gehele winter niets anders te doen dan op hun gat liggen: ze verzamelen zich hier op de kust rond mei en blijven rondhangen tot oktober, wanneer het paarseizoen begint.

Luie beesten... (klik voor grotere foto)

Het is toch wel iets anders om zulke dieren in het wild tegen te komen dan ze in een dierentuin te zien: ten eerste kun je veel dichterbij komen (hoewel ook niet te dichtbij natuurlijk, zeehonden kunnen gemeen bijten als ze geirriteerd raken), maar nog meer is het overduidelijk dat dit hun natuurlijke omgeving is, hun thuis, en dat wij te gast zijn en onze voeten dienen te vegen.

Hoewel direct naar het zuiden toe alleen zee te zien is, is iets meer naar het zuidwesten het Zuideiland van Nieuw-Zeeland te onderscheiden (met de ferry is dit ongeveer drie uur varen). Aangezien we aan het begin van de winter staan ligt er op sommige bergtoppen al sneeuw, wat op een heldere dag goed te zien is. Een van de zeehonden bleek bereid om in de voorgrond te poseren wat het volgende schone plaatje opleverde:

Zeehond met bergtop (klik voor grotere foto)

 Al met al niet slecht voor een zondags wandelingetje.