Huisje, boompje en een tui*

De voorbije weken was de lente ver te zoeken, het was meer herfst dan lente. Blijkbaar zijn oktober en november de maanden waarin de wind het ergst is, en dat was te merken. Het voorbije weekend was het eindelijk droog, niet al te winderig en niet mistig, dus een ideale dag om eindelijk de route naar de Belmont Trig te nemen. Dat is een track op 10 minuten wandelen van onze voordeur en eentje die al een hele tijd op het to do lijstje stond.
Het bleek best een pittig stukje wandelen te zijn, we moesten een stuk of 6 keer de rivier door en een flink stuk stijgen, maar op de top van de heuvel werden we beloond met een prachtig 360 graden panoramisch uitzicht over Wellington, de Hutt Valley en Porirua. En toevallig waren er net op dat moment ook andere wandelaars, dus hebben we de foto om te bewijzen dat we de Trig hebben gehaald :)

De wandeling was ook een aangename verandering van het zondagse patroon dat we de voorbije maanden hadden geadopteerd, namelijk van 11 uur 's ochtends tot 3 uur 's middags zoveel mogelijk open homes bezoeken. Hoewel we het best naar onze zin hebben in onze huurwoning, zijn er toch een aantal dingen waar we niet zo blij mee zijn. Meest belangrijke is dat we niet zomaar dingen kunnen veranderen, daar zou de huisbaas waarschijnlijk niet mee kunnen lachen.

De afgelopen maanden hebben we in totaal wel zo'n stuk of 40 huizen gezien, en altijd was er wel wat mis (en als het helemaal perfect was, lag de vraagprijs buiten ons budget). Dus toen we 1,5 week eindelijk een huis vonden dat aan alle onze eisen voldeed, hebben we meteen een bod gedaan, dat gelukkig ook werd geaccepteerd. Toen begon het hele circus pas (met advocaten van beide partijen, een hele vlotte man van de bank, een builder's report,...); de voorbije weken waren best wel stressvol te noemen. Maar gisteren hebben we de knoop doorgehakt en zijn we "unconditional" gegaan, dus eind januari kunnen we er intrekken!

Het huis staat in Normandale, de wijk naast Maungaraki (waar we nu wonen), dus we zijn er zeker van dat het een goede buurt is. Ons fantastische uitzicht op de baai gaan we inruilen voor een uitzicht op onze flinke achtertuin (de sectie is meer dan 1000 m2 groot) en we gaan veel meer ruimte hebben om buiten te zitten en te BBQ-en (en dat is echt alles wat een kiwi nodig heeft in het leven).

Vooraleer we verhuizen, staat er eerst nog vakantie op het programma: we trekken voor 3 weken naar het Zuideiland, om daar Kerst te vieren op het strand, tussen de pinguins en de zeeleeuwen :)

* de tui uit de titel is een vogel die je nu in de lente de hele dag door hoort fluiten, een soort van Nieuw-Zeelandse huismus eigenlijk (maar dan leuker)

Cape Palliser en de Melbourne Cup

Het voorbije weekend zijn we met een groep naar Cape Palliser gegaan, zo'n anderhalf uur rijden van Wellington vandaan. De vuurtoren daar behoort tot de top 10 flashiest lighthouses ter wereld volgens Lonely Planet. Nu ik hem zelf gezien heb, vind ik de toren zelf niet heel bijzonder, maar het landschap eromheen wel.
  
Cape Palliser staat ook bekend om z'n kolonie zeehonden, de Nieuw-Zeelandse fur seals om meer precies te zijn. Het is nu al de zoveelste keer dat we zeehonden in het wild hebben gezien, maar ik blijf het toch nog altijd bijzonder vinden - het zijn ook zulke aandoenlijke dieren, met hun grote ogen en hun "gemoedelijke" manier van doen (de ganse dag op een rots liggen zonnen, of zo lijkt het toch).

's Avonds hebben we als echte kiwi's gebarbecued, maar om eerlijk te zijn is er niet echt veel verschil tussen barbecuen als een echte kiwi of een echte Belg (of Nederlander): veel te veel vlees, een beperkte portie groenten en meer dan voldoende bier en wijn.

Afgelopen dinsdag heb ik kennis gemaakt met een bijzonder Nieuw-Zeelands ritueel. Die dag (de eerste dinsdag van november), wordt de Melbourne Cup gehouden. In Melbourne, jawel :) Het is een paardenrace die in totaal 3,5 minuut duurt, met 24 deelnemers van over de hele wereld (er zijn paarden uit Frankrijk die deelnemen). Maar het is niet zomaar een paardenrace, nee: bij ons op het werk werden in onze groep alleen (zo'n 100 mensen), minstens 7 verschillende "sweepstakes" georganiseerd. Iedereen legt eenzelfde bedrag in (2 dollar) en trekt de naam van een paard. Als het paard als 1ste, 2de of 3de eindigt, hoor je tot de winnaars, maar ook voor het paard dat het laatst over de streep komt, is er nog een geldbedrag voorzien. En ja hoor, ik had de naam van het verliezende paard; dus de eerste keer dat ik gok op de paardenrace, val ik meteen in de prijzen :)

Vanavond is het niet enkel de vooravond van J1's verjaardag, maar ook Guy Fawkes night en dat wordt ook in Wellington gevierd. Er wordt een vuurwerk georganiseerd om 9 uur vanavond, hopelijk waait het niet helemaal weg en kunnen we er vanop onze heuvel ook nog wat van zien.