Knights in white satin

Wie zegt dat Nieuw Zeeland geen lange historie heeft, heeft het mis. Los van het feit dat hier al sinds de 11e eeuw Maori wonen, heeft het land ook kastelen en zelfs ridders. Ok, die laatste zijn van modernere snit dan wat we uit de boekjes kennen in Europa, maar het toffe is dat je ze dus wel in het echt bezig kan zien zijn.

Dit weekend was er in Upper Hutt een Middeleeuws festival, compleet met zwaardgevechten, hoefsmeden, katapulten, en dus zelfs een 'joust' toernooi, oftewel steekspel. Twee dagen lang doet iedereeen zijn best om zo historisch verantwoord mogelijk mekaar de hersens in te slaan, met een grote variatie aan vervaarlijke wapens. Er zijn 1-tegen-1 zwaardgevechten waarbij er echt heftig op elkaar ingehakt wordt (we hebben tot twee keer toe de PA om de medics horen roepen). Er zijn demonstraties met middeleeuwse katapulten. Er is een boogschutterscompetitie, en dan zijn er de gevechten in de grote arena. Een daarvan is een soort van melee: twee groepen gewapende en geharnaste mensen te voet, met knotsen, pieken, zwaarden en zo voort, rennen op elkaar in en bevechten elkaar in een poging elkaars vlag te veroveren. Het is natuurlijk reenactment, maar het ziet er levensecht en behoorlijk heftig en vermoeiend uit - het was zonnig en een graadje of 24 vandaag, ik zou niet graag in een ijzeren pak rondlopen, laat staan rennen.

Het tweede soort gevecht in de arena is het hoogtepunt van het toernooi: het steekspel te paard, oftewel de 'joust'.

Je kent het misschien uit de film: twee ridders te paard, met een grote lans, die op elkaar afrijden en met die lans elkaar proberen te raken. Hier doen ze dat dus voor het echie.

De lans is niet van schuimrubber ofzo, maar echt van hout (hoewel de tip wel van heel licht en makkelijk te breken balsa-hout is). Het doel: raak de tegenstander op de borst of op zijn schild. Een hit is 1 punt. Als je zo hard raakt dat de lans-tip breekt is het 2 punten. Een volledig versplinterde lans-tip is 3 punten.

Kennelijk is hier een globale competitie in: aan dit toernooi deden ridders van over de hele wereld mee: Australiers, Nieuw-Zeelanders, uiteraard, maar ook twee Zweden en zelfs een Belg. Ook goed om te zien is dat het spel in minstens een opzicht gemoderniseerd is: er zijn ook vrouwelijke deelnemers.

En het is niet tam: de paarden gaan in volle galop op elkaar af, en bij een hit vliegen letterlijk de stukken eraf. Het ziet er ontzettend spectaculair maar ook wel licht pijnlijk uit: je moet volgens mij aardig tegen blauwe plekken kunnen, en uiteraard moet je behoorlijk goed met een paard moet kunnen omgaan - de Belgische deelnemer was kennelijk een instructeur bij de Belgische bereden politie.

Om een idee te geven van de snelheid, zie hieronder een kort filmpje van een 'bout' (de beeldkwaliteit is niet best, maar enfin, het is gratis moet je maar denken):

De mannen en vrouwen die aan dit festival deelnemen zijn grotendeels lid van zogenaamde "reenactment groups", die kennelijk hier in Nieuw-Zeeland behoorlijk populair zijn. In Wellington is er een groep genaamd de Company of the Dragon, een groep die wekelijks bijeenkomt om in allerlei aspecten van "het middeleeuwse leven" (en dan met name wapens en harnassen) te oefenen.

Al met al een plezierige manier om je zondag door te brengen: in de schaduw, met een ijsje, kijkend naar gasten in malienkolders en helmen die zich in de zon in het zweet werken.