Geen nieuws is goed nieuws

Het is alweer even geleden dat we hier iets van ons lieten horen. Dat wil echter niet zeggen dat we online stil zijn, maar meer dat we de laatste tijd wat meer gebruik maken van Google+ of Facebook om zaken met familie en vrienden te delen. Dus: wil je op de hoogte blijven van ons wel en wee, volg K. of mij dan op Facebook of Google+. Je weet ons vast wel te vinden :)

Weather bomb

Het is al meer dan anderhalve maand geleden dat we wat van ons lieten horen, maar we hadden het echt wel druk met verhuizen, dozen uitpakken en de tuin een beetje onderhouden. Een volgend berichtje zullen er wel wat foto's volgen, maar voorlopig wil ik het even houden op het feit dat er behoorlijk heftig weer op komst is. Op sommige websites wordt er ook over een weather bomb gesproken.

Het algemene advies is om gewoon binnen te blijven en voorbereid te zijn op stroomuitval, dus het is allemaal best wel spannend. Kijk onder andere op deze website om het allemaal te volgen (en te checken of Wellington niet wegwaait of wegspoelt).

Terug van vakantie, op naar de verhuizing

K. en ik zijn alweer eventjes terug van onze vakantie naar het Zuideiland, maar we waren jullie nog een kort verslag + foto's schuldig. Bij deze dus een selectie van foto's en (in willekeurig volgorde) een opsomming van onze ervaringen (klik op het album om te openen):

South Island, December 2011

We hebben er nog een stuk of 800 meer, maar dit leek mij een aardige, korte indruk geven. Zoals je kunt zien is het Zuideiland spectaculair mooi (zelfs als het slecht weer is): groene regenwouden, ruige kusten, gletsjers, bergen en beesten. Waar we geen foto's van hebben maar wel van hebben genoten zijn bier, wijn en lekker eten: we hebben tijdens onze tocht de wijnstreken Central Otago, Tasman en Marlborough aangedaan en zijn daar diverse keren een proeverij gaan doen, niet verkeerd!

Onze vakantie begon vrij nat: na een weekend in een luxe lodge in de Marlborough Sounds te hebben gezeten, zijn we met een grote tent op een camping in Motueka (in de buurt van Nelson) gaan staan. Onze timing was wel slecht: precies die week kreeg de streek te maken met zeer zware regenbuien die tot overstromingen en zelfs aardverschuivingen leidden. Ons is niets ergers overkomen dan door een regenbui heen naar het toilet te moeten, maar de plannen om een week aan het strand te gaan liggen hebben we moeten bijstellen.

Gelukkig was dit wel het laatste slechte weer van de vakantie: hoe verder we naar het zuiden afdaalden, hoe beter het werd. In Franz Josef was het al mooi en zonnig genoeg om een stevige wandeling aan te durven: de Alex Knob track, een klim tot een top op ruim 1300 meter met fantastisch uitzicht op de gletsjer - helaas, toen we aankwamen op de top was het bewolkt, maar we hebben onderweg toch wat mooie plaatjes kunnen schieten.

We hebben veel gezien en gedaan deze vakantie, vooral veel gewandeld: in Wanaka zijn we een dagwandeling naar de Rob Roy gletsjer gaan doen, en eigenlijk bijna elke dag hebben we wel ergens korte of medium-lange wandelingen gedaan. Daarnaast hebben we gekayakt op het Tasman-meer, bij Mount Cook. Mount Cook is de hoogste berg van Nieuw Zeeland, en de Tasman-gletsjer is de grootste gletsjer. Doordat de gletsjer smelt heeft zich vrij recent een meer gevormd aan de voet van de gletsjer. In dit meer drijven ijsbergen en je kunt er (onder begeleiding) op kayaken.

In zuidelijkste puntje van het Zuideiland ligt Curio Bay, waar je in het wild zeeleeuwen en yellow-eyed pinguins kunt zien. Hier hebben we Kerst gevierd in een backpackers-hotel (nou ja, gevierd, meer ontvlucht eigenlijk, maar het was gezellig).

Vlakbij de stad Dunedin ligt een albatroskolonie. Naar het schijnt is dit de enige albatroskolonie ter wereld die op het 'vasteland' ligt, alle andere kolonies bevinden zich op hele kleine onbewoonde eilandjes. De dieren worden goed beschermd maar onder begeleiding kan je ze gaan bekijken.

Tijdens Oud en Nieuw waren we in Blenheim. Opnieuw hebben we de feestelijkheden een beetje aan ons voorbij laten gaan: we zijn lekker uit eten gegaan (helaas geen oliebollen hier).

Enfin, drie weken laten zich moeilijk in een kort stukje samenvatten, maar we hebben het erg naar onze zin gehad en ontzettend mooie dingen gezien.

Intussen zitten we midden in de voorbereidingen voor onze verhuizing. Volgende week krijgen we de sleutel. Vrienden zijn gereserveerd om te komen helpen, een transportbus is gehuurd, dozen zijn gekocht, en de eerste stapels boeken zijn zelfs al ingepakt. Het is een geweldig mooi huis met een gigantische tuin, we kunnen niet wachten tot we over zijn!

Aardbeving

Toch interessant: nu we hier in Wellington voor de eerste keer een echte zware aardbeving hebben, wordt er in de Nederlandse en Vlaamse pers niets over gemeld. De vorige keren haalden we wel het nieuws, maar was het minder heftig. Gelukkig zijn er deze keer ook geen gewonden gevallen, enkel hier en daar wat schade aan gebouwen (we hebben het idee dat hier ook de verf binnen in huis hier en daar wat nieuwe scheurtjes heeft gekregen).

Nog 1 weekje hard werken (ja, dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje) en dan kunnen we lekker op vakantie, we kijken er naar uit!

Huisje, boompje en een tui*

De voorbije weken was de lente ver te zoeken, het was meer herfst dan lente. Blijkbaar zijn oktober en november de maanden waarin de wind het ergst is, en dat was te merken. Het voorbije weekend was het eindelijk droog, niet al te winderig en niet mistig, dus een ideale dag om eindelijk de route naar de Belmont Trig te nemen. Dat is een track op 10 minuten wandelen van onze voordeur en eentje die al een hele tijd op het to do lijstje stond.
Het bleek best een pittig stukje wandelen te zijn, we moesten een stuk of 6 keer de rivier door en een flink stuk stijgen, maar op de top van de heuvel werden we beloond met een prachtig 360 graden panoramisch uitzicht over Wellington, de Hutt Valley en Porirua. En toevallig waren er net op dat moment ook andere wandelaars, dus hebben we de foto om te bewijzen dat we de Trig hebben gehaald :)

De wandeling was ook een aangename verandering van het zondagse patroon dat we de voorbije maanden hadden geadopteerd, namelijk van 11 uur 's ochtends tot 3 uur 's middags zoveel mogelijk open homes bezoeken. Hoewel we het best naar onze zin hebben in onze huurwoning, zijn er toch een aantal dingen waar we niet zo blij mee zijn. Meest belangrijke is dat we niet zomaar dingen kunnen veranderen, daar zou de huisbaas waarschijnlijk niet mee kunnen lachen.

De afgelopen maanden hebben we in totaal wel zo'n stuk of 40 huizen gezien, en altijd was er wel wat mis (en als het helemaal perfect was, lag de vraagprijs buiten ons budget). Dus toen we 1,5 week eindelijk een huis vonden dat aan alle onze eisen voldeed, hebben we meteen een bod gedaan, dat gelukkig ook werd geaccepteerd. Toen begon het hele circus pas (met advocaten van beide partijen, een hele vlotte man van de bank, een builder's report,...); de voorbije weken waren best wel stressvol te noemen. Maar gisteren hebben we de knoop doorgehakt en zijn we "unconditional" gegaan, dus eind januari kunnen we er intrekken!

Het huis staat in Normandale, de wijk naast Maungaraki (waar we nu wonen), dus we zijn er zeker van dat het een goede buurt is. Ons fantastische uitzicht op de baai gaan we inruilen voor een uitzicht op onze flinke achtertuin (de sectie is meer dan 1000 m2 groot) en we gaan veel meer ruimte hebben om buiten te zitten en te BBQ-en (en dat is echt alles wat een kiwi nodig heeft in het leven).

Vooraleer we verhuizen, staat er eerst nog vakantie op het programma: we trekken voor 3 weken naar het Zuideiland, om daar Kerst te vieren op het strand, tussen de pinguins en de zeeleeuwen :)

* de tui uit de titel is een vogel die je nu in de lente de hele dag door hoort fluiten, een soort van Nieuw-Zeelandse huismus eigenlijk (maar dan leuker)

Cape Palliser en de Melbourne Cup

Het voorbije weekend zijn we met een groep naar Cape Palliser gegaan, zo'n anderhalf uur rijden van Wellington vandaan. De vuurtoren daar behoort tot de top 10 flashiest lighthouses ter wereld volgens Lonely Planet. Nu ik hem zelf gezien heb, vind ik de toren zelf niet heel bijzonder, maar het landschap eromheen wel.
  
Cape Palliser staat ook bekend om z'n kolonie zeehonden, de Nieuw-Zeelandse fur seals om meer precies te zijn. Het is nu al de zoveelste keer dat we zeehonden in het wild hebben gezien, maar ik blijf het toch nog altijd bijzonder vinden - het zijn ook zulke aandoenlijke dieren, met hun grote ogen en hun "gemoedelijke" manier van doen (de ganse dag op een rots liggen zonnen, of zo lijkt het toch).

's Avonds hebben we als echte kiwi's gebarbecued, maar om eerlijk te zijn is er niet echt veel verschil tussen barbecuen als een echte kiwi of een echte Belg (of Nederlander): veel te veel vlees, een beperkte portie groenten en meer dan voldoende bier en wijn.

Afgelopen dinsdag heb ik kennis gemaakt met een bijzonder Nieuw-Zeelands ritueel. Die dag (de eerste dinsdag van november), wordt de Melbourne Cup gehouden. In Melbourne, jawel :) Het is een paardenrace die in totaal 3,5 minuut duurt, met 24 deelnemers van over de hele wereld (er zijn paarden uit Frankrijk die deelnemen). Maar het is niet zomaar een paardenrace, nee: bij ons op het werk werden in onze groep alleen (zo'n 100 mensen), minstens 7 verschillende "sweepstakes" georganiseerd. Iedereen legt eenzelfde bedrag in (2 dollar) en trekt de naam van een paard. Als het paard als 1ste, 2de of 3de eindigt, hoor je tot de winnaars, maar ook voor het paard dat het laatst over de streep komt, is er nog een geldbedrag voorzien. En ja hoor, ik had de naam van het verliezende paard; dus de eerste keer dat ik gok op de paardenrace, val ik meteen in de prijzen :)

Vanavond is het niet enkel de vooravond van J1's verjaardag, maar ook Guy Fawkes night en dat wordt ook in Wellington gevierd. Er wordt een vuurwerk georganiseerd om 9 uur vanavond, hopelijk waait het niet helemaal weg en kunnen we er vanop onze heuvel ook nog wat van zien.

The world's largest, fattest, least able-to-fly parrot

Sirocco, de kakapo
(foto Travel with a Challenge)

Afgelopen zaterdag zijn K. en ik naar Zealandia geweest, een natuurreservaat vlak bij Wellington, om daar een bijzondere gast te bewonderen: Sirocco.

Sirocco is een kakapo, een Nieuwzeelandse inheemse papegaaiensoort, zoals ook de kaka en de kea Nieuwzeelandse papegaaiensoorten zijn. Maar de kakapo is uniek, om meerdere redenen: hij is bijzonder groot (een mannetje kan 4 kilo wegen), een nachtdier, en het is de enige papegaaiensoort die niet kan vliegen. De vogel is ook extreem zeldzaam: er zijn er momenteel nog zo'n 120 in leven (tegen enkele honderdduizenden een paar eeuwen terug).

In Nieuw-Zeeland kwamen tot voor kort geen zoogdieren voor, en dat is de reden dat veel vogelsoorten hier niet meer kunnen vliegen: er was niets om voor te vluchten. Echter, met de komst van de mens - en vooral de dieren die de mens meebracht, zoals honden, katten, wezels, possums, ratten, enz. - hebben deze dieren het bijzonder moeilijk en staan op het randje van uitsterven. De kakapo kan niet alleen niet vliegen, hij heeft nauwelijks een vluchtinstinct en blijft wanneer hij bedreigd wordt vaak gewoon verward zitten om te kijken wat er gebeurt. Douglas Adams zei het volgende erover:

The kakapo is a bird out of time. If you look one in its large, round, greeny-brown face, it has a look of serenely innocent incomprehension that makes you want to hug it and tell it that everything will be all right, though you know that it probably will not be.

--Douglas Adams (Last Chance to See)

Sirocco is een mannetjeskakapo die, toen hij drie weken oud was, ziek werd en bij zijn moeder weggehaald moest worden. Hij is met de hand grootgebracht en is hierdoor "imprinted" op mensen, m.a.w. hij denkt dat hij een mens is en moet van andere kakapo niets hebben. Hoewel niet tam is hij zeer gewend aan mensen, en hij fungeert dan ook als ambassadeur van het Kakapo Recovery Programme, een ambitieus initiatief om deze unieke dieren voor uitsterven te behoeden. In zijn rol van ambassadeur was hij dus op bezoek in Wellington, en zijn wij een kijkje gaan nemen.

Sirocco op een stokje, aan de nootjes
(klik voor grotere foto)

Ik was er niet op voorbereid hoe ontzettend schattig dit dier is. Het heeft een wat bolle kop met zwarte kraaloogjes, is dik en donzig (met een prachtig groen verenkleed overigens), heeft koddig grote poten en een aandoenlijk bedaarde manier van bewegen. Sirocco eet graag nootjes uit de hand van zijn verzorgster en is gek op bezoek (vooral kinderen schijnt hij geweldig interessant te vinden). 

Wat kan ik er verder van zeggen? Los van dat het een prachtig dier is, was het ontroerend om met zo'n vertegenwoordiger van een bijna uitgestorven soort kennis te maken. Er zijn er nog maar 120. Honderd en een beetje.

Het goede nieuws is dat het begin van herstel gemaakt is. De absolute dip was een twintigtal jaar geleden toen de populatie afgenomen was tot een dikke 40 (met slechts een tiental vrouwtjes). Dierenbeschermers hebben toen alle registers opengegooid om dit dier te redden: een volledig eiland is uitgekamd, alle ratten, katten, wezels, etc. erop zijn uitgeroeid, en de laatste nog in het wild levende exemplaren van de kakapo zijn opgespoord en op het eiland uitgezet, en worden nog altijd intensief in de gaten gehouden. De strijd voor het behoud is nog niet gestreden, maar er is nu in ieder geval een kans dat deze fantastische beesten niet uiteindelijk de weg van de dodo opgaan.