The world's largest, fattest, least able-to-fly parrot

Sirocco, de kakapo
(foto Travel with a Challenge)

Afgelopen zaterdag zijn K. en ik naar Zealandia geweest, een natuurreservaat vlak bij Wellington, om daar een bijzondere gast te bewonderen: Sirocco.

Sirocco is een kakapo, een Nieuwzeelandse inheemse papegaaiensoort, zoals ook de kaka en de kea Nieuwzeelandse papegaaiensoorten zijn. Maar de kakapo is uniek, om meerdere redenen: hij is bijzonder groot (een mannetje kan 4 kilo wegen), een nachtdier, en het is de enige papegaaiensoort die niet kan vliegen. De vogel is ook extreem zeldzaam: er zijn er momenteel nog zo'n 120 in leven (tegen enkele honderdduizenden een paar eeuwen terug).

In Nieuw-Zeeland kwamen tot voor kort geen zoogdieren voor, en dat is de reden dat veel vogelsoorten hier niet meer kunnen vliegen: er was niets om voor te vluchten. Echter, met de komst van de mens - en vooral de dieren die de mens meebracht, zoals honden, katten, wezels, possums, ratten, enz. - hebben deze dieren het bijzonder moeilijk en staan op het randje van uitsterven. De kakapo kan niet alleen niet vliegen, hij heeft nauwelijks een vluchtinstinct en blijft wanneer hij bedreigd wordt vaak gewoon verward zitten om te kijken wat er gebeurt. Douglas Adams zei het volgende erover:

The kakapo is a bird out of time. If you look one in its large, round, greeny-brown face, it has a look of serenely innocent incomprehension that makes you want to hug it and tell it that everything will be all right, though you know that it probably will not be.

--Douglas Adams (Last Chance to See)

Sirocco is een mannetjeskakapo die, toen hij drie weken oud was, ziek werd en bij zijn moeder weggehaald moest worden. Hij is met de hand grootgebracht en is hierdoor "imprinted" op mensen, m.a.w. hij denkt dat hij een mens is en moet van andere kakapo niets hebben. Hoewel niet tam is hij zeer gewend aan mensen, en hij fungeert dan ook als ambassadeur van het Kakapo Recovery Programme, een ambitieus initiatief om deze unieke dieren voor uitsterven te behoeden. In zijn rol van ambassadeur was hij dus op bezoek in Wellington, en zijn wij een kijkje gaan nemen.

Sirocco op een stokje, aan de nootjes
(klik voor grotere foto)

Ik was er niet op voorbereid hoe ontzettend schattig dit dier is. Het heeft een wat bolle kop met zwarte kraaloogjes, is dik en donzig (met een prachtig groen verenkleed overigens), heeft koddig grote poten en een aandoenlijk bedaarde manier van bewegen. Sirocco eet graag nootjes uit de hand van zijn verzorgster en is gek op bezoek (vooral kinderen schijnt hij geweldig interessant te vinden). 

Wat kan ik er verder van zeggen? Los van dat het een prachtig dier is, was het ontroerend om met zo'n vertegenwoordiger van een bijna uitgestorven soort kennis te maken. Er zijn er nog maar 120. Honderd en een beetje.

Het goede nieuws is dat het begin van herstel gemaakt is. De absolute dip was een twintigtal jaar geleden toen de populatie afgenomen was tot een dikke 40 (met slechts een tiental vrouwtjes). Dierenbeschermers hebben toen alle registers opengegooid om dit dier te redden: een volledig eiland is uitgekamd, alle ratten, katten, wezels, etc. erop zijn uitgeroeid, en de laatste nog in het wild levende exemplaren van de kakapo zijn opgespoord en op het eiland uitgezet, en worden nog altijd intensief in de gaten gehouden. De strijd voor het behoud is nog niet gestreden, maar er is nu in ieder geval een kans dat deze fantastische beesten niet uiteindelijk de weg van de dodo opgaan.