Het verhaal tot nu toe (deel 1)

Een Middenmeerse achtertuin

Op dit moment zitten we in een sneeuwwit Middenmeer bij J.'s ouders, dus is het een ideaal moment om even op een rijtje te zetten hoe het allemaal zover gekomen is.

Het verhaal begint een aantal jaar geleden, ergens op het moment dat we vakantieplannen aan het maken zijn voor de zomer. Dan blijkt dat we allebei geen grote reizigers zijn; slechts 2 landen halen het "must do"-lijstje: Ierland en Nieuw-Zeeland. In 2007 hebben we een heerlijke wandelvakantie gedaan in Ierland (de Kerry Way), en in 2009 hadden we weer voldoende spaarcentjes bij elkaar om naar Nieuw-Zeeland te reizen.

Voor onze vakantie naar Nieuw-Zeeland hadden we het er al met elkaar over gehad, al grappend: "Als het een beetje bevalt op vakantie, dan blijven we gewoon meteen daar!". En of het een beetje beviel, onze reis in Aotearoa: de adembenemende natuur, de supervriendelijke mensen, de relaxte houding, het lekkere eten (en wijn) (en bier!), de rust, de uitgestrektheid,... het overtrof allemaal onze stoutste verwachtingen.

Eenmaal terug thuis, besloten we alles eerst even te laten bezinken. We waren allebei verliefd geworden op het land, maar tijdens zo'n vakantie zie je alles door een roze bril en leef je op een wolk, dus wilden we eerst een cool down periode inbouwen. Na een paar maanden gingen we dan toch maar eens een kijkje nemen op de website van Immigration NZ. Er bleken verschillende manieren te zijn om NZ binnen te komen, maar een Permanent Residence (PR) bleek de meest interessante optie. Als je eenmaal dit visum hebt, ben je echt een permanent inwoner van Nieuw-Zeeland, met zo goed als dezelfde rechten.

Als we het allemaal goed lazen, zou J. op basis van diploma en werkervaring zo'n PR kunnen krijgen, dus besloten we de eerste stap te zetten en een Expression of Interest (EOI) in te dienen. Om dat te kunnen doen, moesten we wel eerst bewijzen een mondje Engels te kunnen. Dus ergens in juni 2009 zijn we naar Utrecht gegaan om daar een IELTS-test af te leggen. J. bleek een " expert user" te zijn, ik ben slechts een "very good user"...

Na de EOI werden we uitgenodigd om alle documenten op te sturen: geboortecertificaten, diploma's, bewijs van het feit dat we meer dan 1 jaar samenwoonden, bewijs van J.'s werkervaring... Dit moest ook allemaal vertaald worden door een gecertificeerd vertaler, en er moesten ook nog X-rays en een bloedtest genomen worden. Ja, je moet er wel wat voor over hebben.

Omdat het opsturen met een koeriersdienst bijna evenveel kost als een vliegtuigticket, is K. dan ergens in november 2009 met het hele pakket naar Londen afgereisd, om daar alle documenten te overhandigen in het New Zealand House.

Tot op dit moment hadden we niemand anders verteld over onze plannen, omdat we zelf ook nog niet helemaal zeker waren. Begin 2010 waren we wel helemaal zeker van onze zaak, dus op dat moment hebben we onze familie en vrienden ingelicht. Terwijl zij van de schok aan het bekomen waren, zaten wij maar te wachten tot het moment dat ons dossier van de stapel gelicht zou worden.

Dat moment kwam er medio maart: de case officer wilde graag een telefonisch interview houden met J., dat is een standaardprocedure met mensen die nog geen werk hebben kunnen krijgen in NZ. In zo'n interview peilen ze of je een beetje voorbereid bent, of je gaat kunnen aarden in NZ, en of je een bijdrage gaat kunnen leveren aan hun economie. Blijkbaar voldeed J. aan alle eisen, want op 1 april (!) kregen we een mailtje met daarin het bericht dat we een Permanent Residence zouden krijgen.

De rest van het verhaal komt nog wel een ander keertje.